ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι δικοί μου είναι δύο άνθρωποι μάλαμα, αλλά κάπου έχασαν το νόημα όσων αξίζουν πραγματικά. Πέρασαν τόσα πολλά στην ζωή τους και ότι απωθημένα είχαν τα ξέσπασαν ο ένας στον άλλον και κατά επέκταση και σε μένα που ενώ ποτέ τους δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους προσπαθούσαν επί χρόνια να κάνουν ένα παιδί.... Στην σχέση τους μπλέχτηκαν περιουσιακά στοιχεία (σπίτια, χωράφια), συγγενείς και έγιναν ρόιδο. Όταν ήρθα κιόλας εγώ διαλύθηκαν τελειως. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, αλλά αισθανόμουν ότι κάτι πήγαινε λάθος, δεδομένου ότι πάντα η μάνα μου μου κακολογούσε από πολύ μικρή ηλικία τον πατέρα μου, υπήρχαν πολλά σημάδια και έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα διαλυθούμε και δυστυχώς βγήκα σωστή. Θυμάμαι πάντα να μου υπενθυμίζουν έμμεσα ότι πληρώνουν για μένα και εννοείται πως στα 18 μου πήγα να δουλέψω, απλώς επειδή δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο με τρώγονταν, γενικά έχουν θέμα με τα χρήματα. Η μάνα μου για τον αδελφό της είχε να δώσει πάντα και ποτέ δεν του κοπανησε ότι του έδωσε λεφτά, ο πατέρας μου σπούδασε τα παιδιά του αδελφού του στην Αγγλία, αλλα για μένα ποτέ δεν έδωσε τίποτα, πάντα η μάνα μου πλήρωνε τα έξοδα μου και αυτό ήταν που την εκνευριζε, ότι ποτέ ο άνδρας της δεν ανέλαβε τις υποχρεώσεις του απέναντι στην οικογένεια του. Ότι και αν κάνω δεν είναι ευχαριστημένοι, υπάρχουν φορές που είμαστε καλά, και αυτό πάντα έχει να κάνει με πόσο εγώ έχω την υπομονή να διαχειριστώ τις εντάσεις και αισθάνομαι ότι έχει πέσει η ευθύνη μιας οικογένειας στους ώμους μου και έχω κουραστεί... έχω περάσει εκτός Αθηνών, αλλά μου είπε ο πατέρας μου "Δεν χρειάζεται να πας", του είπα για δίπλωμα και μου απάντησε "Δεν χρειάζεται" Ξέρω ότι και να μου δώσει χρήματα θα μου το κοπανήσουν μετά... εδώ για δύο χρόνια δεν τους ζήτησα τίποτα επειδή δούλευα και παρόλα αυτά έλεγαν ότι είμαι σπάταλη... πριν έναν μήνα κατέρρευσα από την στενοχώρια μου, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και κλαιγαμε όλοι μαζί και μου ζητούσαν χίλια συγνώμη και ότι θα είμαστε για ότι χρειαστείς από εδώ και πέρα εδώ και όταν συνήλθα είναι σαν να μην έγινε ποτέ αυτό. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω καλούς φίλους στο πλευρό μου και με έχουν στηρίξει... όμως καταλαβαίνω ότι πλέον είμαι μόνη μου όσον αφορά την οικογένεια... για κακή μου τύχη αδελφια δεν έχω και οι συγγενείς το μόνο που πρόσφεραν είναι να μας διαλύσουν... μακάρι να έδιναν κάποια χρήματα στο παιδί τους από καρδιάς και όχι να μου λένε για εφορίες... είμαι ευγνώμων για όσα μου πρόσφεραν, άλλωστε αυτοί με μεγάλωσαν, αλλά αισθάνομαι ότι τους ήμουν βάρος... πλέον δεν θέλω ούτε ένα ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μας έχουν φύγει σε αντικαταθλιπτικά και σε γιατρούς πάνω από 2000€ για μένα, επειδή με αυτή την κατάσταση πάθαινα καταθλιπτικά επεισόδια. 2000€ σε ψυχοφαρμακα και σε ψυχιατρους, ενώ θα μπορούσαν να μου τα δώσουν για το μέλλον μου.... Να είναι καλά οι άνθρωποι, αλλά αν ήταν να με βοηθήσουν όπως έπρεπε θα το είχαν κάνει όσο ήμουν μικρή. Πλέον σε λίγους μήνες κλείνω τα 23 και πρέπει να βάλω προτεραιότητες και να παλέψω για μένα. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους!!!!!