Πριν λίγο καιρό γνώρισα μια κοπέλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι απ τους τύπους που κάθε μήνα είναι και με άλλη. Σε όλη μου τη ζωή οι κοπέλες που με απασχόλησαν έστω και λίγο σοβαρά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Περνάω πάρα πολύ καλά μαζί της ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα. Τα λεφτά. Δε λέω ότι η κοπέλα είναι από αυτές που θέλουν άντρες με περιουσία για να τρώνε αλλά εδώ είναι αλλιώς το θέμα. Δεν υπάρχει μία. Είμαι πάρα πολύ καιρό άνεργος και έχω στην άκρη μόνο ένα χιλιάρικο, ένας θεός ξέρει για πόσο. Μένω με τους γονείς μου αλλά δεν μπορώ να τους ζητήσω λεφτά. Είναι με 7 κατοστάρικα σύνταξη ο καθένας και έχουν να συντηρήσουν και την αδελφή μου που σπουδάζει. Προσωπικά δεν κοιτάζω ποτέ τι έχει ο διπλανός μου για να ζηλέψω. Αν μπορούσα να κάνω μια αξιοπρεπή ζωή δε θα με ένοιαζε και Φεράρι να είχε ο άλλος. Όμως βαρέθηκα ρε πουστη μου να βλέπω χαραμοφαηδες και παιδιά πλουσιων να αγοράζουν κάθε χρόνο την καινούρια bmw κι εγώ να μην έχω 600 ευρώ να πάρω ένα μεταχειρισμένο παπάκι. Βαρέθηκα να τους βλέπω να πηγαίνουν κάθε βδομάδα στον αστέρα να φάνε κι εγώ να μην μπορώ να κεράσω την κοπέλα μου ένα ποτό. Βαρέθηκα να τους βλέπω 3 μήνες τον χρόνο από Μύκονο Σαντορίνη κι από Σαντορίνη Μύκονο και να βγάζω με κόμπο στο λαιμό τα εισιτήρια του κτελ για να πάω στο χωριό. Επειδή βγήκα λίγο εκτός θέματος, φοβάμαι και ότι θα ξενερώσει και θα με αφήσει (και εδώ που τα λέμε άδικο δεν θα έχει) και ως έχει τώρα η κατάσταση ντρέπομαι που δεν μπορώ να την πάω ένα σινεμά, ένα εστιατόριο, ένα 3ημερο διακοπές