ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμη εναν χωρισμο που με πονεσε φριχτα,επιασα πατο ψυχολογικα αφου ουσιαστικα αυτο το ατομο ηταν distractor απο την θλιψη μου οπως φανηκε,ξεκινησα ψυχοθεραπεια. Ειμαι σε μα πολυ ασχημη φαση,φλερταροντας μια με την αν@ρεξια μια με την υπερφαγια και μια θλιψη που ανεκαθεν ηταν παρουσα-πλεον με εχει απλα καταβαλει. Οι γονεις μου δεν δεχονται να ειμαι στεναχωρημενη,κυριολεκτικα καθε φορα που με βλεπουν να κλαιω φωναζουν και λενε οτι ''δεν εχεις δικαιωμα να εισαι στεναχωρημενη,μη μας επιβαρυνεις κι εσυ,εχουμε 2 αρρωστα παιδια'' Τους εχω εξηγησει 1000 φορες οτι με αυτη την σταση ο,τι προοδο κι αν κανω μονη μου με πανε πολυ πισω..επισης,επειδη ημουν παντα αριστη φοιτητρια και τωρα ειλικρινα η ψυχικη μου υγεια δε μου επιτρεπει να ασχοληθω με το διαβασμα,μου φωναζουν καθημερινα. Δεν σεβονται οτι θελω να ''θρηνησω'' οχι μονο για τον χωρισμο αλλα και με τα χιλια δυο τραυματα που εντοπιζουμε καθε φορα στην ψυχοθεραπεια και η πηγη τους παντα ειναι εκεινοι και εγω αυτη που επετρεψα να διογκωθουν και να με φανε.Για την ψυχοθεραπεια ειναι αντιθετοι και τρωω πολυ ψυχολογικο πολεμο για να σταματησω..εντωμεταξυ εγω σπουδαζω ψυχολογια...καμια λογικη. Τους νοιαζει μονο να περαστουν αυτα τα 3 μαθηματα που χρωσταω κι ας με βλεπουν καθημερινα να μην τρωω τιποτα,καποιες φορες να κλαιω αν και δεν το κανω μπροστα τους πια. Οσο κι αν προσπαθω απλα δεν μπορω να διαβασω,δεν εχω δυναμη. Δεν καταλαβανω γιατι για μια φορα στην ζωη μου που ειμαι τοσο χαλια που δεν μπορω να κανω τα βασικα!! δεν εχω ποτε εναν ανθρωπο να μου πει οτι ξερεις δεν πειραζει,παρε τον χρονο σου να ηρεμησεις,προεχει να εισαι εσυ καλα. Αλλα οχι,σημασια εχουν τα μαθηματα...Την λατρευω την σχολη μου αλλα με εξαναγκαζουν να την βαζω πανω απο εμενα και στο τελος θα την μισησω οσο τιποτα,οσο εμενα και οσο αυτους.