ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω εδω κ πανω απο 2 χρονια να κανω σχεση κ ομολογω εχει αρχισει να μου λειπει αυτη η εγγυτητα με εναν αλλο ανθρωπο. Εχω βγει με πολλους όλο αυτο τον καιρο, αλλα πάντα για καποιο λογο μετα απο λιγο καιρό δεν δενει το πραγμα. Νιωθω μια απογοητευση καθε φορα που μου αρεσει ο αλλος κ μετα απο λιγο καταλαβαινω οτι ο ιδιος δεν νιωθει ετσι, τουλάχιστον οχι στον ιδιο βαθμο με μενα. Επισης υπαρχουν αντρες που παρολο που απλα θελουν σεξ απο σενα κ τιποτα αλλο, το παιζουν σουπερ ενθουσιασμενοι, ρομαντικοι, σου μαγειρευουν, φερονται ωραία, σου δειχνουν οτι νιωθουν κατι παραπανω απ ο,τι μπορει να νιωθουν (λογικα επειδη εχουν δει οτι αυτο πιανει κ οι γυναικες μαγευονται μαζι τους), αλλα μετα όταν εσυ κολλησεις, εκεινοι απλά πάνε στην επομενη κ σε αφηνουν να αναρωτιεσαι που πηγε όλος αυτος ο ενθουσιασμός απο πλευρας τους. Σίγουρα κατι κανω λαθος κ γω απο την πλευρα μου, αλλα δεν ξερω τι. Ισως οτι ενθουσιαζομαι ευκολα ή οτι ειμαι πολυ δοτικη με τον αλλον απο πολυ νωρις κ ισως αυτο στον ίδιο φαινεται ως απόγνωση ή πιεση. Αλλα ετσι ειμαι γενικα ως ανθρωπος, μ αρεσει να προσφερω, δεν με νοιαζει αν εισαι αγνωστος, θα χαρω να σου μαγειρεψω, θα χαρω να σε περιποιηθω. Επισης, λενε μην κανεις σεξ με τον αλλον απο το πρωτο ραντεβου γιατι θα σε θεωρησει ευκολη, ή μην απαντας συνεχεια θετικα οταν σου λεει να βρεθειτε, παιξ' το δύσκολη. Ε εγω δεν μπορω να παιζω παιχνιδια, αν θελω να κανω σεξ απο το πρωτο ραντεβου γιατι υπαρχει ελξη μεταξυ μας, θα το κάνω. Μου φαινεται χαζο να σταματησω τη φαση ενω κ οι δυο θελουμε απλα κ μονο για να κρατησω το μυστηριο ή για να μη με πει ευκολη. Τι παει να πει είμαι εύκολη? Μ αρεσει απλα να κανω σεξ με καποιον που γουσταρω, οπως κανει κ ο αντρας, μονο που εκεινος δεν κατακρινεται απο την κοινωνια οπως εμεις οι γυναικες! Το οτι κανω σεξ μαζι του δεν σημαινει οτι δεν ενδιαφερομαι να τον γνωρισω σαν ανθρωπο ή οτι δεν θελω τιποτα αλλο απ αυτόν πέρα απο σεξ. Αντιστοιχα, αν μου προτεινει να βγουμε κ ειμαι free, μου τη σπαει το να πρεπει να πω οχι απλά κ μονο για να μην φανω υπερβολικα διαθεσιμη. Θελω να κανω ο,τι νιωθω, οχι οτι καποιοι "αγραφοι κανονες" επιβαλλουν για να φανεις σοβαρη ή δεν ξερω τι. Προσπαθώ καθε φορα που γνωριζω κάποιον να συγκρατω τον ενθουσιασμο μου κ να μην εχω υψηλες προσδοκιες, να μην βιάζομαι να θεωρησω οτι μ αυτον θα παει καλα το πραγμα, αλλα απο την αλλη οταν περναω καλα με κάποιον ειναι λογικο να φανταζομαι πως θα ηθελα αυτο να κρατησει. Απλα οταν μετα αυτο δε συμβαινει, απογοητεύομαι. Ακομα κ καποιοι λιγοι που ενδιαφερθηκαν ουσιαστικά γ μένα, ε δεν τους ηθελα εγω. Κ νομιζω οτι το βασικο προβλημα ειναι οτι ολοι οι ανθρωποι ελκυομαστε απο αυτο που δεν μπορουμε να εχουμε, αυτο που δεν μας δινεται ευκολα, αυτο που κοπιαζουμε για να το αποκτησουμε. Οποτε αν καποιος ειναι υπερβολικα διαθεσιμος προς εμενα εγω αρχιζω να ξενερωνω κ αντιστοιχα αν εγω ειμαι υπερβολικα διαθεσιμη προς αυτον, με βαριεται αυτος. Οποτε γενικα η μονη περιπτωση να δεσει το πραγμα με καποιον ειναι να ειμαστε κ οι δυο μη διαθεσιμοι ο ενας προς τον αλλον?? Δεν ξερω, τι να πω. Επισης, μενω εξωτερικο κ δεν εχω τοσο ευρυ κυκλο φιλων ( εχω φιλους, αλλα επειδη μενω εδω μολις 2 χρονια, δεν εχω καταφερει να γνωρισω τοσο πολυ κοσμο) και επειδη οι φιλοι που εχω δεν ειναι παντα διαθεσιμοι να κάνουμε πραγματα μαζι, νιωθω εντονοτερη την αναγκη να βρω κάποιον συντροφο για να μπορουμε να περνάμε χρόνο μαζι, να βγαινουμε, να πηγαινουμε εκδρομες κλπ. Δυστυχως περναω φασεις μοναξιας εδω στο εξωτερικο κ οταν δεν εχεις ενα συντροφο να σε προσεχει, να στηριζετε ο ενας τον αλλον ειναι πιο δυσκολο. Προσπαθώ παντα να κανω πραγματα που με γεμιζουν, προσπαθω να διευρυνω τον κυκλο των γνωριμιων μου αλλα μεσα σ ολα αυτα θα ήθελα να βρω κ εναν συντροφο.