ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα εδώ και παρακαλώ διακριτικότητα στα σχόλια. Σε ενάμισι μήνα σχεδόν κλείνω τα 23. Από τα 19 μου παλεύω με την κατάθλιψη... λόγω άσχημου οικογενειακού περιβάλλοντος σε συνδιασμό και με άλλα πράγματα που υπήρχαν στην ζωή μου μια περίοδο και δεν μου άρεσαν. Δεν θέλω να υποτιμήσω τις δυσκολίες κανενός, απλώς είμαι άνθρωπος και εγώ και δεν έχω άλλες αντοχές. Η κατάσταση με τους δικούς μου είναι ιδιαίτερη, δεν το κάνουν επίτηδες, ίσα ίσα στενοχωριουνται όταν με βλέπουν σε πάρα πολύ άσχημο σημείο και μετά κάνουν τα ίδια βέβαια, αλλά έχουν μαζευτεί πολλά και πλέον βρίσκομαι σε σύγχυση. Δεν είμαι ούτε αχάριστη, ίσα ίσα είμαι ευγνώμων για τα δεδομένα της ζωής, έναν καφέ, ένα τηλεφώνημα, μία συζήτηση με φίλους, ούτε περιμένω να έρθουν όλα εύκολα, απλώς πραγματικά φοβάμαι για το τι θα ακολουθήσει... η κατάθλιψη δεν είναι θλίψη όπως πιστεύουν οι περισσότεροι... σε μένα ξεκίνησε από ένα αίσθημα λύπης, πιο πολύ σαν κάτι να υπήρχε στο στήθος μου και μετά έγινε σκοτάδι. Πήρα αγωγή για ένα χρόνο και κάτι, είχαν ηρεμήσει τα πράγματα, αλλά μετά βγήκαν και άλλα πράγματα στην φόρα. Εννοείται πως όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν και καλες αναμνήσεις, φίλες που μου στάθηκαν σαν οικογένεια και δεν το ξεχνάω πραγματικά, αλλά να πω την αλήθεια φοβάμαι. Πλέον το μυαλό υπάρχουν φορές που το αισθάνομαι πολύ θολό, οι αναμνήσεις, τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής μου μου φαίνονται σαν όνειρο, σαν δηλαδή να μην τα έχω ζήσει... είναι πολύ περίεργο συναίσθημα, πάντα γνώριζα καλά τι συμβαίνει μέσα μου, σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι χάνω τον εαυτό μου, ξεχνάω ποια είμαι, τι θέλω, όλα είναι πολύ μπερδεμένα... μπορεί για παράδειγμα το πρωί να είμαι άσχημα και το απόγευμα να έχω περισσότερη όρεξη και δεν το κάνω επίτηδες το ορκίζομαι. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι βυθίζομαι σε μια άβυσσο και ο κόσμος χάνει τα χρώματα του, αλλά προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Αυτή την περίοδο βρίσκομαι εκτός Αθηνών και είναι καλύτερα... προσπαθώ να απολαμβάνω το αεράκι, τα μπάνια, τις βόλτες στην φύση, απλώς υπάρχει μια σκιά σε όλα αυτά και ένας φόβος για το τι θα συμβεί. Οι δικοί μου όταν με βλέπουν στο αμήν συνέρχονται, αλλά και πριν καιρό που είχα φτάσει σε άσχημο σημείο μου ζήτησαν συγνώμη και όταν συνήλθα πάλι από την αρχή. Τώρα είμαστε καλά, αλλά πλέον έχω πολύ θυμό. Και δεν τους εμπιστεύομαι πια. Όσοι με ξέρουν μου λένε ότι βγάζω ελπίδα και το πιστεύω, γιατί πραγματικά ευχαριστιέμαι και ένα ηλιοβασίλεμα, δεν είμαι μίζερη... ούτε γκρινιάζω για ψιλου πήδημα, απλώς φοβάμαι για το μέλλον, γιατί οι φίλοι έχουν τις οικογένειες τους και όσο καλοί και να είναι δεν αντικαθιστούν την βοήθεια της οικογένειας. Σκέφτομαι ότι αν είχαμε καλύτερες σχέσεις με την οικογένειά μου που δεν ευθύνομαι εγώ για αυτές η ζωή μου θα ήταν τέλεια μέχρι τώρα, γιατί θα είχα πάρει και την στήριξη που χρειαζόμουν για να εξελιχθω. Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση και εύχομαι σε όλους υγεία και ανθρώπους δίπλα σας και όποιος θέλει να αφήσει ένα σχόλιο ευχαρίστως, φτάνει να μην βγάζει χολή παρακαλώ.