ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αναβλητικη. Το ξέρω. Αγχώνομαι σαν τον διαόλο, επίσης το ξέρω. Ο συνδιασμός, πάλι, με έχει φέρει εδώ που είμαι σήμερα. Είμαι 24, δεν κάνω τίποτα πέρα από ένα ιδιαίτερο σε ένα παιδί το οποίο σήμερα κιόλας ακύρωσα γιατι λόγω μαθημάτων εξεταστικής ήμουν πιεστικά (παίζει να τα λέω αυτά για να τα πιστέψω και η ίδια) και πρόσφατα δεν υπέγραψα με μια δουλειά. Μία δουλειά, υπάλληλος γραφείου, ο,τι ήθελα και έψαχνα, με την διαφορά ότι η εταιρεία ήταν άθλιοι, εκμετάλλευση στο φουλ, άσχημοι χαρακτήρες και ήθελαν να πάρουν μια κοπέλα Junior, να πιεστεί, να μάθει την δουλειά μέσα σε 2 μέρες, μια δουλειά που απαιτεί γνώσεις senior, και με υπερωρίες απλήρωτες και να πηγαίνω τα Σάββατα, ενώ μου είχαν πει ότι δε θα χρειάζεται να πηγαίνω, αλλά ότι όλα θα γίνονται από τηλέφωνο. Εν ολίγοις, νιώθω ηλίθια που έφυγα, έχω απογοητεύσει τους γονείς μου, την αδερφή μου, γνωστούς και φίλους επειδή δεν βρίσκω κάτι που να μένω και να μου αρέσει, τελευταία παθαίνω τρελές κρίσεις με το πώς έχω γίνει και αλήθεια δυσκολεύομαι να κάνω μικρά τασκς μέσα στη ζωή μου. Σήμερα έβαλα για αύριο μια συνέντευξη. Ακύρωσα το μάθημα με το παιδί. Μόνο το μάθημα της σχολής θα δώσω και αλήθεια είναι η 1η φορά στη ζωή μου που έχω πάρει την σχολή τόσο ζεστά. ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά έχω αρχίσει να απεχθάνομαι τη ζωή, γενικά... Σας έχει τύχει απλα να θέλετε να σηκωθείτε να φύγετε να βρείτε κάπου σε ένα νησί δουλειά; Αλλά όχι από τις τάσεις φυγής που με ένα σκ εκδρομή σου περνάνε...ΛΕΤΖΙΤ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙΣ. Απλά φοβάμαι ότι δε θα βρω δουλειά ποτέ. Νιώθω ότι μου δόθηκε μια ευκαιρία μεγάλη και εγώ επειδή την πέταξα, θα μου γυρίσει πολύ άσχημα και θα ψάχνω πάλι κανένα μήνα +++...