ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή ήξερα ότι μου άρεσαν οι γυναίκες. Παρόλα αυτά όταν ήμουν 20 χρονών γνώρισα έναν άνδρα λίγο μεγαλύτερο από μένα, με τον οποίο βίωσα κάτι πρωτόγνωρο. Ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός μέχρι σήμερα άνδρας που με έλκυε σεξουαλικά (δεν είναι μοντέλο ο άνθρωπος, έχει πολύ φυσιολογική εμφάνιση όποτε δεν μπορώ να το εξηγήσω) αλλά κυρίως νοητικά και συναισθηματικά. Για κάποιο διάστημα ήμασταν μαζί και ζήσαμε ένα παραμύθι, δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω το πάθος, την αγάπη, την χαρά,τη στήριξη που μου πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος. Μέσα μου όμως υπήρχε μια μάχη, το ποια είμαι τον απέρριπτε και στο τέλος του φέρθηκα με απαίσιο τρόπο. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες γιατί ντρέπομαι για τον εαυτό μου και για τις πράξεις μου, θα γράψω όμως το εξής: του έκανα τεράστιο κακό στο ψυχολογικό κομμάτι. Μετά από εκείνη τη σχέση έκανα αρκετές σχέσεις με γυναίκες, στο σεξουαλικό κομμάτι νιώθω πιο άνετα αλλά στο συναισθηματικό, μετά από ένα αρχικό διάστημα στο οποίο τον είχα δαιμόνιοποιήσει, πάντα το μυαλό μου είναι σε αυτόν. Με οποία και να είμαι πάντα σκέφτομαι εκείνον, το πώς αγαπιομασταν, το πώς πάλεψε μέχρι το τέλος για μένα βάζοντας το δικό του συμφέρον στην άκρη παρά το πώς του φέρθηκα και κυρίως την υπέροχη ψυχή του που πλημμύριζε από χρώματα. Τον αγαπάω με όλο μου το είναι αλλά τον έχασα, πιο σωστά τον έδιωξα μακρυά μου και τον κατέστρεψα και ζω με αυτό κάθε μέρα της ζωής μου.