Κοίταξε, είναι δικαίωμά σου το ν' αλλάζεις, ειδικά αν νιώθεις ότι σου κάνει καλό. Αλλάζεις ριζικά στυλ ζωής και κύκλους γνωριμιών, οπότε αυτό προσωπικά σού δίνει την αίσθηση ότι εξελίσσεσαι, σίγουρα. Κι ωστόσο, κάθε φορά είναι σα να ξεκινάς από μια νέα, λευκή σελίδα. Ωστόσο, πρόκειται για μια ψευδαίσθηση. Μην ξεχνάς ότι πίσω απ' την ολοκαίνουρια, κενή κόλλα έχεις ήδη μια στίβα από γραμμένες ή μουτζουρωμένες σελίδες, τις οποίοες δεν μπορείς απλώς να κάψεις ή να στείλεις στον shredder να σου τις κάνει κομματάκια. Από κάποια στιγμή και μετά, αφότου αλλάξεις ρόλους, επανεφεύρεις τον εαυτό σου και τον δοκιμάσεις σε νέες "ζωές," αναπόφευκτα αναρωτιέσαι "τελικά ποιος είμαι;" Και όπως με το ερώτημα περί αυγού και κότας, θ' αναρωτηθείς κι εσύ αν οι εμπειρίες σου είναι αυτές που σ' έχουν διαμορφώσει ή αν η ανήσυχη και πολυσχιδής φύση σου ήταν αυτή που γέννησε τις εμπειρίες (καλές και κακές) στη ζωή σου μέχρι τώρα. Υπάρχουν απαντήσεις που πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου πρώτα. Όλοι οι άλλοι μπορούν να περιμένουν, δεν λογοδοτείς σε κανέναν. Και ναι, έχεις αλλάξει κατά πολύ για κάποιους, τίποτε το παράξενο εδώ. Μην σε φέρνει σ' αμηχανία αν το καταλαβαίνουν άτομα απ' το παρελθόν σου. Απλώς πάρε μια ανάσα και πες μόνο "ναι, είναι αλήθεια... έχω αλλάξει." Και θα δεις ότι η αμηχανία θα περάσει γιατί δεν κρύβεσαι από κανέναν. Είναι απελευθερωτικό όταν πλέον δεν χρειάζεται να φέρεσαι με τον συγκεκριμένο τρόπο που άλλοι περιμένουν από σένα, επειδή σε είχαν μάθει κάποτε έτσι.
29.11.2021 | 23:03
Αντιμέτωπος με το παρελθόν.
Στην ενήλικη ζωή μου μέχρι στιγμής έχω αλλάξει πολλές "ζωές". Μέχρι να βρω τον εαυτό μου πέρασα από διάφορες φάσεις και στάδια. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή έγινε στο δεύτερο έτος των σπουδών μου όπου ουσιαστικά απομακρύνθηκαν από ΟΛΟΥΣ όσους ήξερα, κυρίως φίλους από το σχολείο γιατί πλέον δεν με κάλυπταν κάποια πράγματα που συνέβαιναν εντός παρέας. Τότε, ταυτόχρονα με κάποια προβλήματα υγείας, άρχισα να να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Τουλάχιστον για 2 χρόνια είχα απομονωθεί, δεν έβγαινα από το σπίτι. Όταν έγινα καλυτερα τόσο σωματικά όσο και ψυχικά (ειδικά ψυχικά δεν ξέρω πως, δεν θυμάμαι καν) έκανα μια αρχή από το μηδέν, νέους φίλους, ενδιαφέροντα, σχέση. Εκεί ήταν το σημείο καμπής. Μετά από εκείνο το χωρισμό έγινα κάποιος άλλος. Συνέχισα αυτό το αλλόκοτο μοτίβο αλλαγών όπου για κάποια μεγάλη περίοδο 1-2 χρόνια ασχολούμαι με κάτι και με κάποιους και μετά ξαφνικά αλλάζω εντελώς.
Το παρελθόν δεν το σκέφτομαι καθόλου στην καθημερινότητά μου, μπορεί να μην θέλω κιόλας να το σκεφτώ.
Γράφω όλο αυτό τον παραλογισμό γιατί το τελευταίο δίμηνο έχω αρχίσει να βλέπω κάποια από αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος τυχαία σχεδόν σε καθημερινή βάση. Βλέπω πολλούς παλιούς γνωστούς, φίλους που μιλάω μαζί τους και όλοι έχουν την ίδια ακριβώς αντίδραση, "φαίνεσαι πολύ διαφορετικός". Εμένα όλο αυτό με κάνει να νιώθω αφάνταστα αμήχανα, το να αντικρίζω αυτούς τους ανθρώπους με φέρνει αντιμέτωπο με πλευρές μου που δεν υπάρχουν πια. Παράλληλα έχω το αδικαιολόγητο φόβο ότι στο προσεχές μέλλον θα συναντήσω ένα συγκεκριμένο άτομο το οποίο δεν θέλω για κανένα λόγο να συναντήσω, σαν προαίσθημα.
3
