Είμαι 23 χρονών κοπέλα. Έχω σταματήσει να αισθάνομαι συναισθήματα εδώ και αρκετό καιρό... μια ουδέτερότητα προς την χαρά μπορώ να πω. Γενικά έχω περάσει κάποια οικογενειακά (φωνές και προσβολές από τους γονείς μου, που πλέον δεν τους νιώθω ότι είναι γονείς μου) τα οποία με έφεραν σε αυτή την θέση. Μου έχουν πει ειδικοί ότι έχω κατάθλιψη, αλλά είναι ωραίο να μην σε αγγίζουν πράγματα. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω, για τις φιλίες μου, για το σκυλάκι μου, για ένα τηλέφωνο που θα κάνω και θα συζητήσω. Γενικά έχω μια ανάγκη για εξωτερίκευση των σκέψεων μου, νιώθω πλήρης με το να εκφράζομαι. Απλώς έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθεις συναισθήματα και ειδικά αγάπη. Θυμάμαι ήμουν πολύ συναισθηματική, συγκινιόμουν εύκολα, αλλά πλέον νιώθω ένα πάγωμα μέσα μου το οποίο φεύγει ανά διαστήματα όταν είμαι έξω με φίλους, αλλά έχει αλλάξει το μέσα μου από την ώρα που έπαθα κατάθλιψη και αυτή η αδιαφορία μου αρέσει. Θα ήταν καλό να μην είχα περάσει όσα είχα περάσει και να ένιωθα συναισθήματα, αλλά θεωρώ ότι με την ψυχρή λογική πάει μπροστά ο άνθρωπος. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μακάρι οι δικοί μου να είχαν πεθάνει, για να μην τους θυμόμουν έτσι και κάποιες φορές σκέφτομαι τον θάνατο τους και με πιάνει μια ανακούφιση. (όχι διεστραμμένη χαιρεκακια) Δεν ξέρω πως σας φάνηκαν, ήθελα να τα γράψω κάπου και αν θέλετε μπορείτε να με κρίνετε ή οτιδήποτε.