ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πικρόχολος εαυτός μου, όταν διαβάζει για "εκείνους που θα προτιμούσαν να ξεπεράσουν το εγώ τους αλλά να μην θέλουν να σε χάσουν, να εστιάζεις σε εκείνους που θα έκαναν την κάθε δυνατή προσπάθεια μόνο και μόνο για να σε δουν να χαμογελάς," για κάποιο φέρνει στο μυαλό "το λαλάκα που τρέχει" πίσω από μια μίζερη ψηλομύτα, η οποία μιλιέται και χαμογελάει με τα χίλια ζόρια (μέχρι να μπλέξει με κανέναν μπαφιάρη που θα την έχει δεύτερη, εκεί να δεις χαμόγελο και έξω καρδιά). Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν εκτιμούνται, μένουν με το μηδέν στο πηλίκο και μετά αλλάζουν προς το χειρότερο νομίζοντας ότι προσαρμόζονται καλύτερα στα δεδομένα του σκληρού κόσμου, να τα λέμε κι αυτά. Δυνατό κείμενο, ωστόσο. Μακάρι όλο και περισσότεροι άνθρωποι να εκτιμούν την ομορφιά στη συμπεριφορά και στην καρδιά, για να μη χρειάζεται άνθρωποι σας εσένα, εξομολγούμενε/-η να αλλάζουν προς το χειρότερο, μα ν' αλλάζει ο κόσμος προς το καλύτερο.

Όπου θέλουμε θα εστιάζουμε. Ορίστε μας. Έλα πλάκα κάνω αλλά αυτό το "ακόμα κι αν τους μιλάς για το ίδιο πρόβλημα" λέω να το βγάλουμε από την λίστα. Και τι σημαίνει "σε εκείνους που θέλουν να ενώσουν τα σπασμένα κομμάτια"; Δεν μου ακούγεται καλό. "Κάθε δυνατή προσπάθεια μόνο και μόνο για να σε δούνε να χαμογελάσεις". Δεν ξέρω όλο αυτό μου ακούγεται κουραστικό υπερβολικό και μονόπλευρο. Την κάθε δυνατή προσπάθεια για να χαμογελάμε (και να γελάμε) οφείλουμε να την κάνουμε μόνοι μας και να μην παιδεύουμε τους άλλους. Είναι δική μας δουλειά το να φροντίζουμε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα και ικανοποιημένοι μέσα μας.
Υ.Γ.: δεν έχω αναφέρει τα αυτονόητα αλλά κάθε έξυπνος άνθρωπος τα αντιλαμβάνεται.

Αυτά που περιγράφεις φαίνονται σε βάθος χρόνου και δεν είναι κάτι που τα ξέρεις εκ των προτέρων.
Επίσης είναι απολύτως απαραίτητο να είναι αμοιβαία και όχι μονόπλευρα.

ροζ μικρά ιπτάμενα πόνυ