ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 6 χρόνια παντρεύτηκα τον πρώην σύζυγό μου μετά από 2 χρόνια σχέσης. Κουμπάρος μας στο γάμο ένας φίλος του πρώην συζύγου που είχε εξελιχθεί από την αρχή της σχέσης και σε δικό μου καλό φίλο. Με το πρώην σύζυγο τα δύο χρόνια σχέσης τα πηγαίναμε εξαιρετικά και αυτό συνεχίστηκε και στην αρχή του γαμου. Ομως όταν ένα εξάμηνο μετά το γάμο εμεινα έγκυος (σημειωτέον με κοινή απόφαση και προγραμματισμο και μαλιστα με μεγάλη λαχταρα δικη του από την αρχή του γάμου για απόκτηση παιδιου) ξαφνικα ειδα εναν αλλο ανθρωπο από αυτο που γνωριζα επι 2.5 χρονια. Το ξέρω ότι θα φανεί σε πολλούς απίστευτο αλλά ήταν σαν αυτός ο άνθρωπος να προσποιούνταν για τα πάντα μέχρι που έμεινα έγκυος. Ξαφνικά άρχισα να υφισταμαι έντονη ψυχολογική βία και τοξικές συμπεριφορές. Διαρκή υποτίμηση και ελλειψη σεβασμου. Ξεσπάσματα παράλογου θυμού για το παραμικρό διαρκώς. Gashlight και απαιτήσεις άκυρες. Αδιαφορία για την εγκυμοσύνη λες και δεν ήταν αυτός που είχε λυσσάξει να κάνουμε παιδί. Ένιωσα πέρα από σοκ να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο άνθρωπος που αγαπούσα και ταιριαζαμε σε όλα δεν ήταν πάρα ένας τοξικος ναρκισσιστης. Και εγω ξαφνικα βρεθηκα εγκλωβισμένη σε ένα γάμο μαζί του και μαλιστα έγκυος! Δυστυχώς για εμενα παρα την όλη κατάσταση τον αγαπούσα και δεν σηκώθηκα να φύγω αμέσως. Εκανα υπομονή ελπίζοντας πως φάση είναι θα περάσει. Ανέλπιστο ς συμπαραστάτης εκείνη τη δύσκολη περίοδο ο κουμπάρος και φίλος μας. Να μου δίνει κουράγιο και να προσπαθεί και αυτόν να τον συναιτησει και να του βάζει χέρι για τη συμπεριφορά του. Να μπαίνει ασπίδα στα ξεσπάσματα του και να με συμβουλεύει ότι αν δεν καταφέρει να με βοηθήσει να σηκωθώ να φύγω. Ο καιρός περνάει, γενναω και ο πρώην σύζυγος ευτυχώς ηρεμεί κατά πολύ. Να φταίει που με το που γεννησα εγινα λεαινα και του ξεκοψα πολλα; Παρολαυτα βοήθεια εκ μέρους του μηδαμινη και κατανόηση ελάχιστη προς εμένα. Εννοειται ομως οτι στους απεξω και στο φιλο του εδειχνε σαν να ειχε ηρεμησει και να ταν ολα παρελθον και αυτος να ειχε αναλαβει για τα καλα ρολους πατερα και σωστου συζυγου. Ο φιλος δίπλα μας. Μέχρι που ξαφνικά από εκεί που μας επισκεπτόταν συχνά και κάναμε παρεα εξαφανίστηκε. Με το σύζυγο μιας και εκτος από φίλοι είναι και συνάδελφοι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα πλαίσια της δουλειάς αλλά ο φίλος ήταν απόμακρος και τυπικός πια. Εγώ προσπαθώντας να αντεπεξελθω στη καθημερινότητά μου ως μητερα και να ανασυγκροτηθω όταν είδα ότι εξαφανίστηκε και ότι διακριτικά απευφευγε και εμένα σε τηλ κλπ δεν το εψαξα παραπανω. Και ερχόμαστε στο σήμερα. Έχω χωρισει εδώ και ένα χρόνο από το ναρκισσιστη. Το πάλεψα όσο μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια . Πήγα σε ψυχολόγο για δική μου ενδυνάμωση. Απευθύνθηκα σε σύμβουλο γάμου, τον έπεισα και πήγε σε ψυχιατρο. Μάταια όλα . Δεν γινόταν άλλο να προσπαθώ και να κάνω κακο σε εμένα και το παιδί ζώντας σε ένα σπίτι με τέτοιες συμπεριφορές από τον πατερα. Επιτελους ανασαινω. Και ξαφνικα εκει που ολα εχουν παρει το δρομο τους συναντω κάποιες φορες στο δρομο (οι δουλειες μας ειναι κοντα)το πρώην φίλο που τόσα χρόνια είχε εξαφανιστεί. Και ενω στην αρχη ειναι μαζεμενος με τον καιρο ανοιγεται συμπεριφέρεται όπως παλιά. Επιδιώκει επαφή αλλά εγώ μετά από όλα αυτά επιφυλακτική. Ο καιρός περνάει και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως έχει αισθήματα για εμενα. Και δυστυχως αρχίζω να πιάνω τον εαυτό μου ότι και εγώ ίσως έχω γι αυτόν. Κοινος μας φιλος μου επιβεβαιωνει τα αισθηματα του. Και εδω ερχεται το διλημμα. 1) ειναι σωστο και ηθικο να μπλεξω με αυτον τον άνθρωπο; Ήταν φίλος του συζυγου και ας μη ξεχνάμε μας είχε παντρέψει κιόλας. 2) Για 2 χρόνια νόμιζα πως ήξερα τον πρώην σύζυγο και μου βγήκε εκ των υστέρων άλλος. Πως ξεπερναω το φοβο να μη παθω τα ιδια;