ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη τελευταία περίοδο περνάω αρκετές δυσκολίες στη καθημερινότητα μου. Στις σπουδές μου,( δραματική σχολή) βρίσκομαι στο τελευταίο έτος και αντιμετωπίζω θέματα που θυμίζουν δημοτικό: γίνονται επιθέσεις επί προσωπικού στο όνομα μου από άτομα που δεν έχω ασχοληθεί ποτέ, προσπαθώ να κάνω τις εργασίες μου και να κρατάω ένα επαγγελματικό επίπεδο ανεξαρτήτως αν συμπαθώ ή κάνω παρέα με τον άλλο αλλά αυτό δεν γίνεται από τους περισσότερους προς μεριά μου. Από την αρχή ήθελα να επικεντρωθώ στη σπουδή μου ανεξάρτητα του αν υπάρχουν άτομα που με γουστάρουν ή δε γουστάρω. Γενικότερα ένα passive aggressive bullying αν μπορώ να το πώ έτσι. Και είμαι 23.. η απογοήτευση μου και το κλείσιμο που μου προκαλεί αυτό το τοξικό περιβάλλον είναι σοβαρό, έφτασα σε σημείο όταν για χψ λόγο έχανα μάθημα και δε πήγαινα σχολή να αισθανομουν ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου διότι δεν θα χρειαζόταν να βρίσκομαι με αυτά τα τοξικά άτομα. Δεν μπορώ να πω ότι όταν βρίσκομαι εκεί δεν διαχειρίζομαι τον εαυτό μου καλά σε αυτές τις καταστάσεις αλλά με εξασθενεί απόλυτα το να είμαι εκεί κάθε μέρα και να μην έχω ούτε έναν άνθρωπο που θα μιλήσει και θα πράξει αναλόγως των καταστάσεων όταν χρειάζεται. Αντί αυτού, αυτό που γίνεται είναι ο καθένας να καλύπτει τοξικές συμπεριφορές για να ανήκει σε μια παρέα με αποτέλεσμα να διατηρετε ένα μαύρο σύννεφο σε όποιον κάνει το αντίθετο: βλέπε εμένα. Στο σπίτι που μένω, το πατρικό μου, τα πράγματα με τους δικούς μου δεν ήταν ούτε είναι ωραία. Και εκεί προσπαθώ αφάνταστα να διατηρώ μια ισορροπία για μη τρελαθώ και πω τα παρατάω όλα. Εννοείται ότι οικονομικά και για την οικογένεια μου και για εμένα προσωπικός με ψωρο δουλειές που πληρώνουν ελάχιστα, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και η έλλειψη έστω οικονομικής ελευθερίας γίνεται πολύ πιεστική. Και μαζί με αυτό το αγόρι με το οποίο είχα σχέση 3 χρόνια περίπου και γνωρίζω παραπάνω καθώς είμασταν φίλοι πρίν και θεωρούσα το πιο κοντινό μου άτομο, το άτομο μου, εξαφανίστηκε από τη ζωή μου χωρίς να μου δώσει καμία εξήγηση. Και σε όλο αυτό κάποιος θα μπορούσε να πει να στηριχτεί στους φίλους του. Στους καλούς του φίλους που εμπιστεύεται. Πλέον οι φίλοι που έχω είναι λιγοστοί, μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά τα τελευταία χρόνια έκανα διάφορα ξεσκαρτισματα σε ανθρώπους που ήταν "φίλοι" με διάφορα χαρακτηριστικά που εμένα δεν μου ταίριαζαν πια. Αυτή τη στιγμή οι φίλοι που έχω εμπιστευτεί για το τι συναιβει στη σχέση μου κ στη σχολή είναι ο κολλητός μου που ναι μεν είμαστε από 6 χρονών μαζί αλλά έχουμε μεγαλώσει, θεωρώ, σε αρκετά διαφορετικούς ανθρώπους από ηθικής άποψης κ.α.. Και άλλος ένας φίλος μου που τον ξέρω περίπου 3 χρόνια τώρα. Αυτό που σκέφτομαι και με ανυσηχει, με πιάνει σαν άγχος είναι ότι σε ποιον μπορεί να πουν τη δική μου προσωπική, πονεμένη ιστορία λες και δεν είναι κάτι που ξέρουν ότι δεν θα θελα να το χρησιμοποιούν ως τοπικ συζήτησης.. Και σκέφτομαι γιατί ρε γάμωτο να σκέφτομαι κάτι τέτοιο για τους υποτιθέμενους πιο κοντινούς μου φίλους και να πρέπει να πώ μη το πείτε πέρα δώθε;...Και το σκέφτομαι αυτό γτ όντως το χουν κάνει με αλλά περιστατικά. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου ανασφάλεια αλλά αυτό που με ξενίζει είναι ότι νιώθω ότι δεν μπορώ να είμαι στα χειρότερα μου μπροστά στους ανθρώπους που θεωρώ τους πιο κοντινούς γτ εκείνοι μετά μπορεί να το αντιμετωπίσουν ως το θέμα του "έλα να σου πω τι έγινε". Δεν καταλαβαίνω που είναι τα άτομα που μπορώ να κάνω όντως ουσιαστική παρέα και να μιλάω χαρούμενα ή λυπημένα και να γνωρίζω πως μπορώ όντως να εμπιστευτώ . Νιώθω ότι θα μεγαλώνω και θα μένω πιο μόνη ή απομακρυσμένη από τους "φίλους" μου. Ίσα για καφέ, ποτό μέχρι εκεί. Και μειώνονται και οι έξοδοι, που να γνωρίσω κόσμο; Μου επιβεβαίωνεται γενικά ότι κατά κύριο λόγο οι άνθρωποι που θεωρώ και παρουσιάζονται με το θα μαι εκεί για εσένα μάλλον δεν είναι τόσο αληθινοί προς ένα τέτοιο τύπο φιλίας. Μου χει λείψει να μπορώ να συνδεθώ με κάποιον φιλικά και να δημιουργήσουμε μια σχέση πάνω σε υγιή συμπεριφορικά μωτιβα και πάει λεγοντας. Όλο αυτό μου προκαλεί μια κυκλοθυμία νομίζω που με τρομάζει. Δεν έχω ακριβώς σε ποιόν να μιλήσω γιατί μία θα ναι εκεί και μετά λες και δεν έγινε κάτι άσχημο στη ζωή μου, τύπου επόμενη μέρα. Αυτό δεν νομίζω ότι είναι πολύ καλός φίλος. Και με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ άστο μη τι πείς για να μη ζω ξανά κ ξανά την απογοήτευση αυτή. Και όσο και αν λέω στον εαυτό μου πως θα επικεντρωθείς σε εσένα, χρειάζεσαι τον εαυτό σου και τίποτα άλλο κλπ. Μου χει λείψει να βγαίνω έξω με παρέα και να περνάω πραγματικά, πηγαία καλά, να το ευχαριστιεμαι, να νιώθω ότι θα ναι οι άνθρωποι που αν προτείνω να κάνουμε κάτι από ταξίδι έως κάτι που θέλει οργάνωση θα πουν ναι και θα το κάνουμε όντως, όχι μόνο το επιφανειακό ναι, ναι και μετά 5 μέρες να μιλήσουμε χωρίς να θίξουμε κααν ότι είχαμε πει κάτι.. Δεν ξέρω με τρομαζει πως θα καταλήξω μόνη στα 24 χωρίς να έχω να βγω να παρταρω, να κανω ωραίες κουβέντες, ταξίδια, να μοιραστώ το πόνο, τη χαρά μου. Και να δεχτώ από κάποιον άλλο να τη μοιράζεται με εμένα με τον ίδιο τρόπο. Δλδ φανταστείτε ότι διακοπές με φίλους έχω να πάω από 1 λυκείου. Πάντα λέγαμε να πάμε μαζί και όλο κάτι πραγματικά ανούσιο θα έρχονταν ή το κλασσικό κάνουμε ότι δεν ειπώθηκε ποτέ και δεν μιλάμε για αυτό. Τι άλλο να κάνω κ εγώ...