Σε λίγο καιρό παίρνω πτυχίο και εδώ και αρκετές εβδομάδες ψάχνω για δουλειά. Με όσα βλέπω τον τελευταίο καιρό με πιάνει αγανάκτηση, αηδία, απελπισία και απογοήτευση. Στέλνω βιογραφικό παντού, ΠΑΝΤΟΎ όμως, δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να απαντήσει, τουλάχιστον να μου κάνει κάποιες ερωτήσεις. Στις λίγες αγγελίες που υπήρξε ανταπόκριση το αποτέλεσμα είναι πολλες ώρες με πενιχρό μισθό που δεν φτάνει ούτε για το ενοίκιο μου. Επικεντρωθηκα αρκετά στις σπουδές μου για να βγάλω την σχολή με βαθμό και τα 4 χρόνια που σπουδάζω δούλεψα μόνο ένα καλοκαίρι, επομένως έχω ελάχιστη εμπειρία. Η μάνα μου πέταξε φέτος και μια μπηχτή τύπου "σου δίνω προθεσμία 1,5 χρόνο να βρεις κάτι αλλιώς έλα πίσω". Δεν την παρεξηγώ, έχει κι αυτή τα δίκια της, τόσα χρόνια έχει σκιστεί να με σπουδάσει. Αλλά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω σε ένα τόπο που οι άσχημες αναμνήσεις είναι περισσότερες και κάθε φορά μου ξυπνάνε τραύματα. Δεν έχω ζωή εκεί, και δουλειά να βρω δεν θα είμαι ο εαυτός μου, θα ζω για να δουλεύω αλλά δεν θα υπάρχω. Η ζωή με απογοητεύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Από όταν τελείωσε η εξεταστική δεν έχω τίποτα να κάνω, γυρνάω σε ένα άδειο σπίτι και περιφερομαι σαν την άδικη κατάρα από δωμάτιο σε δωμάτιο, περιμένοντας ένα τηλέφωνο ή ένα email. Δεν αντέχω να μην είμαι παραγωγική, να μην έχω κάτι να ασχοληθώ μέσα στην μέρα μου, κάτι να προσφέρω. Και δεν μπορώ να χαλαρώσω αν πρώτα δεν αποκατασταθώ οικονομικά. Δεν έχω χειρότερο από το να νιώθω η να με νομίζουν για χαραμοφάϊσα. Η μάνα μου μου κάνει συνέχεια παράπονα για τα έξοδα, που χάλασα το ένα και που το άλλο, πως φεύγουν τα λεφτά τόσο γρήγορα, γιατί αγόρασα αυτό αφού δεν το είχα ανάγκη (και είναι κάτι βασικό ξέρω γω)...έχω κουραστεί να με ζαλίζουν αυτές οι σκέψεις, να δίνω εξηγήσεις για όλα και γενικά να εξαρτώμαι από κάποιον. Σε όλους εσάς που παλεύετε για μια θέση στον ήλιο, τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!