ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω... Από τα 18 μου όταν μίλησα στους γονείς μου για εμένα για τη σεξουαλική μου προτίμηση μέχρι τώρα που έφτασα 27 ετών η κατάσταση είναι η ίδια. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η ομοφυλοφιλία ήταν ανωμαλία, αρρώστια και πάντα έλεγαν το δικό μου το παιδί μην το πάθει ποτέ...και όμως το δικό τους το παιδί το έπαθε.. Είναι οι πληγές τόσες έντονες... ανοιχτές...λες και σε έχουν κόψει με το πιο κοφτερό μαχαίρι και στο έχουν μπηξει μέσα στην καρδιά... Όλα ξεκίνησαν όταν είπα στους γονείς μου για εμένα....δεν άντεχα να το κρύβω...να ζω μια ψεύτικη ζωή..ήθελα να είμαι ο εαυτός μου..να μπορώ να βγαίνω έξω δίχως φόβο και άγχος...να μην με λούζει κρύος ιδρώτας όταν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και έβλεπα στην οθόνη το όνομα... μαμά. Όταν μίλησα όμως και έβγαλα το βάρος που ενιωθα μέσα μου..το βάρος που ήρθε και έμεινε ήταν αβάσταχτο.ε έδιωξαν από το σπίτι ένα βράδυ χωρίς να πάρω τα προσωπικά μου πράγματα...δεν είχα να φορέσω ρούχα, δεν έβλεπα γιατί δεν είχα τα γυαλιά της μυωπίας μου ,δεν είχα προσωπικά έγγραφα δικά μου...δεν είχα τίποτα...και δεν με άφηναν να πάρω τίποτα....τους παρακαλούσα και έλεγαν η κόρη μας έχει πεθάνει δεν μενει πια εδώ.. Έτσι ήμουν για μήνες να περιφέρομαι σε φίλους γνωστούς και άγνωστους με νοιάστηκαν, με έντυσαν , με άκουσαν, με πόνεσαν για όλα αυτά που περνούσα στην ηλικία των 20 ετών... Η κατάσταση ήταν η ίδια όσο μεγάλωνα τα πράγματα ήταν ίδια.... Μετά από πόσο καιρό με αναζήτησαν ότι και καλά θέλουν να φτιαχτούν οι σχέσεις μας... Να επισκεφτούμε κάποιον ψυχίατρο για να γεφυρώσει τις σχέσεις μας....οι σχέσεις απλά κατέρρευσαν όταν έλεγαν μπροστά στον ψυχίατρο όλα καλά το παιδι μας έχει σημασία..και όταν γυρίζαμε σπίτι γίνονταν βίαιοι λεκτικά και σωματικά. Έτσι μετά από λίγο έφυγα εγώ από μόνη μου πήρα τη βαλίτσα μου μετά από πόση μάχη που έδινα με την μητέρα μου γιατί δεν με άφηνε να φύγω...με απειλούσε...άνοιξα την πόρτα την κοίταξα για τελευταία φορά και έφυγα. Δύο ολόκληρα χρόνια δεν είχαμε καμία επαφή...κάπως έτσι ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού αρκετά έντονες...και η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα και εγώ της άνοιξα...ήταν πάρα πολύ δύσκολα χρόνια προσπαθούσα έκανα τρεις δουλειές για να βγάζω πέρα...δεν μπορούσα να πάρω τα ΜΜΜ με έπιανε κρύος ιδρώτας..δεν μπορούσα να δω κόσμο νόμιζα θα λιποθυμήσω και οι ταχυπαλμιες μου έφταναν πάνω από 180...κάθε μέρα κλάμα κάθε μερα όλο και πιο μόνη.. Παρόλαυτά εγώ τους έστελνα μηνύματα σε γιορτές , γενέθλια και όχι μόνο...τα μηνύματα μέναν αναπάντητα..δεν μου έστελναν τίποτα..απλά ζούσαν τη ζωή τους χωρίς εμένα μόνο με τον αδερφό μου ζούσαν όπως ήθελαν... Μετά από ποσα χρόνια χτύπησε το τηλέφωνο μου ξαφνικά ένα απόγευμα...και είδα το τηλέφωνο της μητέρας μου...το σηκωσα και είπα μαμά;;; Και έτσι κάπως έσπασε η φωνή μου και η δική της..με παρακάλεσα να γυρίσω ξανά πίσω..είχα να τη δω πόσα χρόνια....με είδε που μεγάλωσα,άλλαξα και ότι ήμουν ταλαιπωρημένη και αρκετά αδύνατη..το χαμόγελο μου όμως δεν έσβησε ποτέ παρά τις δυσκολίες... Έτσι λοιπόν γύρισα πίσω μετά από πόσα χρόνια γιατί μου είπε για ένα θέμα υγείας της και ανησύχησα όσο δεν πάει... Τα πράγματα έγιναν χειρότερα και πάλι. Ο πατέρας μου με χτύπησε τόσο δυνατά πέρυσι το Πάσχα... συγκεκριμένα Μεγάλη Παρασκευή ( είναι και άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό ) έφυγα από το σπίτι με κλάματα.. .πονούσε η ψυχή μου για άλλη μια φορά και το κεφάλι μου... Ο αδερφός μου άκουγε να με χτυπάει στο δίπλα δωμάτιο και όχι απλά δεν βγήκε έξω να του φωνάξει...δεν έκανε καμία κίνηση να τον σταματήσει... Έχω φτάσει 27 χρονών πια η θλίψη που νιώθω είναι απέραντη...δεν μπορεί να καλυφθεί...είναι τόσες εικόνες στιγμές που δεν ξεχνιούνται όσο χρονών και να φτάσω...και όλα αυτά; Γιατί είμαι ομοφυλόφιλη...για αυτό.. τα γιατί μέσα μου είναι τόσα μεγάλα και επίσης αναπάντητα και ξέρω δεν θα απαντηθούν ποτέ.. Αυτό που θέλω να πω είναι σε όλους τους γονείς μα αγαπάτε ρε τα παιδιά σας είμαι δημιούργημα σας..είναι κομμάτι σας, αίμα σας... Εύχομαι να μην τα περνάει άλλος άνθρωπος αυτά όλα..είναι ότι πιο άσχημο για ένα παιδί να μην έχει κανέναν δίπλα του...ούτε την οικογένεια του ούτε κανέναν άλλον... Να τα αγαπάτε τα παιδιά σας εσείς οι γονείς σας έχουν ανάγκη..έχουν ανάγκη την αγκαλιά σας τα σαγαπω σας... Αυτά είχα να πω....δεν μπορώ να γράψω άλλα.... Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας ❤️