ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειναι οτι δεν υπαρχουν αντρες που μου δειχνουν ενδιαφερον και που μου αρεσουν κ μενα κ ουτε ζηταω το τελειο, αφου το ξερω οτι ουτε εγω ειμαι τελεια, αλλα θα σας αναφερω ενδεικτικα καποια πραγματα που με ενοχλησαν στους αντρες με τους οποιους εχω βγει το τελευταιο διαστημα κ πειτε μου αν ειμαι υπερβολικη. Ο ενας καθε φορα που ηταν να βρεθουμε ερχοταν με μια ωρα και καθυστερηση. Οταν βρισκομασταν καπου εξω δεν αργουσε τοσο, αλλα οταν του ελεγα να ερθει απο το σπιτι μου, παντα ερχοταν τουλαχιστον 1 ωρα αργοτερα απο την ωρα που ειχαμε πει. Κ δεν με ενημερωνε καν οτι θα αργησει. Του το ειχα πει πολλες φορες οτι με ενοχλει, οτι ειναι ασεβεια απεναντι μου, οτι νιωθω οτι θεωρει τον χρονο μου ασημαντο, αλλα το συνεχιζε. Δεν αντεξα κ τον αφησα. Ενταξει υπηρχαν κ αλλα μικροπραγματα που ειχε κανει, αλλα η καθυστερηση ηταν που με ενοχλουσε περισοτερο. Ο επομενος ηταν συναισθηματικα ανωριμος, καθε φορα που ημουν στενοχωρημενη δεν ειχε την ικανοτητα να με παρηγορησει, δεν ηξερε πως να φερθει. Ε δεν μ αρεσει να εχω διπλα μου καποιον που καθε φορα που περναω δυσκολα δεν θα κανει τιποτα για να με βοηθησει να νιωσω καλυτερα. Με τον επομενο ειχαμε θεμα με το σεξ, τελειωνε 1 λεπτο αφου ξεκινουσαμε κ παρα τις συζητησεις που ειχαμε κανει τις περισσοτερες φορες το σεξ παρεμενε μετριο. Ε το σεξ ειναι σημαντικο, δεν αντεξα. Δεν θεωρω οτι οσα ανεφερα παραπανω ειναι ασημαντοι λογοι για να ενοχληθεις με καποιον. Κ οταν δηλαδη τα συζηταω με φιλες μου μου λενε οτι ειναι λογικο να ενοχλουμαι απο τετοιες συμπεριφορες. Αλλα βλεπω φιλους κ γνωστους να εχουν σχεδον ολοι σχεσεις κ αναρωτιεμαι «μηπως κανω κατι λαθος;». Γιατι οι αλλοι βρισκουν το ταιρι τους κ εγω οχι; Μηπως οι αλλοι εχουν χαμηλα standards κ συναπτουν σχεσεις με ατομα που δεν τους τρελαινουν κ ανεχονται συμπεριφορες που δεν τους αρεσουν απλα για να μην ειναι μονοι; Δεν ξερω...Γιατι εγω δεν μπορω να στεριωσω με κανεναν εδω κ 3 χρονια; Mου εχει λειψει να εχω εναν συντροφο και να κανουμε πραγματα μαζι. Απο την αλλη ομως οταν κατι που κανει ο αλλος με ενοχλει, δεν μπορω να συμβιβαζομαι αλλα ουτε μπορω να του δινω 300 ευκαιριες να το αλλαξει. Οταν κατι με ενοχλει, του το λεω μια φορα, του το λεω δευτερη, αλλα αν βλεπω οτι δεν αλλαζει συμπεριφορα, ε δεν θα καθομαι να το επαναλαμβανω ελπιζοντας οτι την 6η φορα θα αλλαξει συμπεριφορα. Γιατι απο την εμπειρια μου ξερω οτι αυτο δεν θα συμβει. Δεν εχω αυταπατες οτι θα καταφερω να αλλαξω καποιον αν δεν το θελει ο ιδιος πρωτα απ’ ολα. Οποτε συζηταω ο,τι με ενοχλει, δινω 1, 2 ευκαιριες και αν δε δω προοδο, δεν χανω χρονο κ απλα παω παρακατω. Δεν θεωρω οτι ειναι κακο αυτο βεβαια, ισα ισα, θεωρω οτι προστατευω τον εαυτο μου απο την απογοητευση που θα νιωσω οταν εχω δωσει παραπανω ευκαιριες ελπιζοντας οτι κατι θα αλλαξει κ τελικα αυτο δεν γινει. Απλα βλεπω γυρω μου οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι παρα-δινουν πολλες ευκαιριες (ισως γιατι εχουν τυφλες ελπιδες οτι αν επαναλαμβανεις στον αλλον πολλες φορες αυτο που σε ενοχλει θα το εμπεδωσει καλυτερα κ θα αλλαξει), οποτε σκεφτομαι οτι ισως γι’ αυτο ειμαι μονη, γιατι λειτουργω ακομα κ στις σχεσεις πιο πολυ με βαση τη λογικη κ οχι με το συναισθημα. Ειναι κακο ομως αυτο?