Μια κοπελα στη γειτονια μου, μένει μεν στο ενοικιο (που πληρωνει ο συζυγος) αλλα εχει σπιταρονα : ρετιρέ με φοβερη θεα, με μπαλκοναρες, απεναντι απο το παρκο της γειτονιας,δεν εχει κανεναν απεναντι της και στο σπιτι δεν υπαρχουν ΚΑΝ κουρτινες.
Ειναι ειναι λιγο νεοτερη μου γυρω στα 30, ο αντρας της αν και εργαζεται τής κανει ΟΛΕΣ τις δουλειες και την εχει σαν βασιλισσα, πραγματικά ουτε τον καθρεπτη του αμαξιου τους δεν την αφηνει να ανοιξει η ιδια ενω ειναι απο την μερια της. Τους εχω δει.
Τα εχει ολα στα ποδια της χωρις να εχει σπουδασει τιποτα. Απλώς επειδη ΕΤΥΧΕ και γνωρισε το καλο παιδι.
Εμεις ομως που ειμαστε η πλειοψηφια των γυναικων, θα πρεπει να εργαζομαστε και θα πρεπει να κουραζομαστε για να συνεισφερουμε. Και μετα γκρινια στο σπιτι. Δεν τα εχουμε ολα ετοιμα.Εμενα προσωπικα μου εχουν βγει τα ματια στο διαβασμα και πανω απο τα τριαντα παλι διαβαζω.
Δεν ξερω καν πώς εφτασα τριαντα διοτι δεν αξιωθηκα να ζησω τι-πο-τα. Δεν ειχα την χαρα της συζυγικης ζωης ουτε απεκτησα παιδια οπως αυτη.
Και φυσικα δεν εχω τον δικο μου χωρο,αν και εχω καποια πτυχια, μένω ακομη στην πατρική στεγη μαζι με ο,τι συνεπαγεται αυτο...
Στενοχωριεμαι πολυ οταν βλεπω αυτη τη γυναικα γιατι την ζηλευω πολυ. Η ευτυχια της με στενοχωρει απιστευτα πολυ γιατι θεωρω οτι απλως υπηρξε τυχερη και τιποτα παραπανω και οτι εγω δεν θα μπορουσα να εχω τιποτα απο οσα εχει αυτη: τετοιο σπιτι με θέα, τον αντρα της ή το γλυκουλι κοριτσακι της. Μονο ανωνυμα φυσικά μπορει να εκμυστηρευτει καποιος τετοια πραγματα, γι ´αυτο που υπαρχει αυτη η στηλη.