Είναι παράξενο, γιατί πολλές 22χρονες λένε το ακριβώς αντίθετο: ότι έχουν βαρεθεί να έχουν να κάνουν με συνομήλικα αγοράκια τους που παίζουν βιντεοπαιχνίδια και συζητάνε για επόμενες καλοκαιρινές διακοπές, και αντ' αυτού θέλουν έναν μεγαλύτερο και σοβαρότερο (ο οποίος στο μυαλό τους για κάποιο λόγο ταυτίζεται με ώριμο gentleman που έχει και ποιητική ψυχή). Μπορεί να βγάζεις μια σοβαρότητα που είναι λίγο αποξενωτική για τους συνομήλικούς τους που πηγαίνουν σε πιο "σίγουρες επιλογές." Δεν είναι απαραίτητα κακό. Πάντως, κάθε φορά που μια γυναίκα την πιάνει απόγνωση εδώ μέσα για το ότι δεν θα βρει άνδρα κτλ., ο νους μου πάει στην Amal Alamuddin, η οποία είχε φτάσει 35, έλεγε ότι πλέον ήταν σίγουρη ότι θα παραμείνει "γεροντοκόρη" και τσουπ, από εκεί που δεν το περίμενε, γνώρισε τον Clooney (ναι, παρεμπιπτόντως, ο Clooney, που έκανε σχέσεις με το ένα μοντέλο μετά το άλλο χωρίς να παντρεύεται, στο μισό χρόνο της έκανε την πρόταση της Amal). Και γενικά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά και μόνο στους διάσημους. Στον κύκλο μου έχω γυναίκα που το είχε πλέον πάρει απόφαση στα 37 της ότι το μέλλον της είναι η δουλειά της, η ραπτική και τα ταξίδια στο εξωτερικό μόνη της. Στα 38 της βρέθηκε παντρεμένη με κύριο ευγενικής καταγωγής και έγκυος στο πρώτο της παιδί. Η μοίρα πολλές φορές γελάει με τις αποφάσεις μας και την απώλεια της πίστης μας και στέλνει κάτι να μας φέρει σασπένς. Κι ωστόσο, να θυμάσαι ότι όποιος σε προσεγγίζει, δεν σημαίνει αυτόματα ότι αξίζει κιόλας. Όση απόγνωση κι αν έχεις, πρέπει να θυμάσαι να είσαι επιλεκτική παρόλα αυτά και να κρατάς τα στάνταρ σου, ακόμα κι αν τα χρόνια μοναξιάς φαντάζουν δυσβάσταχτα. Ειλικρινά, με κάτι τύπους που κυκλοφορούν εκεί έξω είναι να μείνεις καλύτερα μόνη με δονητή και γάτες παρά δεσμευμένη μαζί τους.