ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω τα 30. Στα 25 πέθαναν τα μισά μου όνειρα, όσα ήταν λίγο παραφουσκωμένα, ίσως προϊόν της νεανικής θεώρησης των ευκαιριών που θα έχεις στην ζωή. Τώρα έρχονται να πεθάνουν και τα πιο απλά. Πότε θα αγοράσω και θα ξεχρεώσω σπίτι? Τι θα γίνει με το πτυχίο που άφησα στην μέση? Πότε θα ξαναπάω διακοπές καλοκαίρι και θα περάσω καλά? Πως θα ξεκολλήσω από το τέλμα που βρίσκομαι? Η αλήθεια είναι άσχημη και απογοητευτική. Ποτέ δεν θα έχω, ούτε θα μπορέσω να ρισκάρω τον χρόνο και το χρήμα για μια καινούργια αρχή. Είναι παράτολμο και είναι πολύ αργά. Θα ξεμείνω στην καριέρα που μου έλαχε και ελάχιστα με ενδιαφέρει, στην χώρα που έτυχε να βρεθώ και στο ενοίκιο ή στο στεγαστικό 30ετίας για ένα δυάρι που κανείς δεν θα το ζηλέψει. Θα παντρευτώ, αν είμαι τυχερός, την πρώτη τυχαία που θα βρεθεί διαθέσιμη διότι ο χρόνος τελειώνει και οι επιλογές το ίδιο. Θα ζήσω μισοδυστυχισμένος, αλλά ελπίζω όχι τελειωτικά, για την υπόλοιπη μέτρια και ασήμαντη ζωή μου. Και μετά θα πεθάνω όπως δισεκατομμύρια πριν από εμένα, συντετριμμένοι από το βάρος μιας πραγματικότητας που συνεχίζει ανελέητα την πορεία της προς τα εμπρός ανεξάρτητα από τα αισθήματα και τις φωνές κανενός ανθρώπου.