ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες σερφάροντας από εδώ κι από εκεί έπεσα πάνω στους ''Δύο ξένους'' , μία από τις ελληνικές σειρές- μάλλον την κυριότερη- που με μεγάλωσε, διαμόρφωσε το χιούμορ μου και πολλά άλλα. Ωραίες εποχές αλλά με πολύ άγχος για το σχολείο. Θυμάμαι οι Πράσινοι ήταν στην εξουσία. Όταν πρωτοπαίχτηκε τη διετία 1997-1999 ήμουν δεκατριών ετών και την έβλεπα μέχρι τα δεκαπέντε μου που τελείωσε. Και μετά φυσικά στις άπειρες επαναλήψεις. Έβαλα λοιπόν και είδα από τον δεύτερο κύκλο το επεισόδιο όπου ο Κωνσταντίνος πηγαίνει στο χωριό της Μαρίνας να την βρει αφού η σχέση τους είναι και πάλι μες στα μέλια μετά τα τόσα σκαμπανεβάσματα. Και θυμήθηκα με νοσταλγία που πριν δεκατρία χρόνια, το 2009 είχα πάει κι εγώ σε ένα χωριό να βρω μια κοπέλα που είχα ερωτευτεί τα μάλα. Συνεργαζόμασταν τότε σε ένα project, ήταν κι αυτή καλλιτέχνις αλλά εξαιτίας των καλλιτεχνικών σπουδών της κι επειδή είχε δώσει βάρος στα καλλιτεχνικά της κι είχε κάνει κάποια βήματα στο επάγγελμα είχε παραμελήσει τις άλλες σπουδές της, χρώσταγε κάποια μαθήματα κι είχε αποφασίσει να πάει να τα δώσει. Το Πανεπιστήμιο ήταν στον τόπο καταγωγής της. Δουλεύαμε ήδη αρκετό καιρό σε μια παρέα, και με άλλα άτομα μαζί δηλαδή, με φιλικό κλίμα, ήταν πολύ πρόσχαρη, λέγαμε για καιρό τα φιλικά μας, της πρότεινα καλλιτεχνικά πράγματα, μού πρότεινε κι αυτή, με είχε προσκαλέσει και σε κάτι δικά της που έκανε τότε και πέρναγε ο καιρός πολύ όμορφα. Ήταν και προεκλογική περίοδος εκείνο το καλοκαίρι του 2009 και θυμάμαι τους Πράσινους να ετοιμάζονται να έρθουν πάλι με φόρα στην εξουσία. (όπως ήταν στην εξουσία και το 1997, την περίοδο των ''Δύο ξένων'' όπως ανέφερα στην αρχή). Θυμάμαι λοιπόν που πήγα στα ΚΤΕΛ, έβγαλα εισιτήριο αυθόρμητα, με την καρδιά μου να φτερουγίζει, ταξίδευα όλη νύχτα με το πούλμαν και φτάσαμε σχεδόν ξημερώματα. Όταν φτάσαμε στο χωριό, κάθισα λίγο εκεί στο χώρο του ΚΤΕΛ μέχρι να ξημερώσει εντελώς, να έρθει το φως της ημέρας, πήρα ταξί και πήγα στο Πανεπιστήμιο που θα έδινε το μάθημα που χρωστούσε. Περίμενα, είχε αρκετό κρύο και σε μια φάση εκεί που καθόμουν έξω ήρθε ένα σκυλάκι και γνωριστήκαμε. Με περιεργαζόταν καλά-καλά και μέσα σε λίγα λεπτά δεν ξέρω πώς έγινε και μαζεύτηκαν κι άλλα έξι-εφτά, άρχισαν και βγαίνανε από δεξιά κι αριστερά. Πώς είναι στα χωριά οι άνθρωποι που βγαίνουν να δουν ποιός ήρθε από την Αθήνα και τσεκάρουν καλά-καλά; Εμένα μου το κάνανε αυτό τα σκυλιά στο χωριό, με κοίταξαν καλά-καλά, είδαν πως ήμουν ακίνδυνος και φιλικός και αμέσως έφυγαν. Περίμενα λοιπόν την κοπέλα, την είδα, γελάσαμε μόλις με είδε, αγκαλιαστήκαμε, της έδωσα και ένα λουλούδι που είχα μαζί μου, την περίμενα στο κυλικείο να τελειώσει και ήρθε και με βρήκε και πήγαμε για καφέ. Μετά αυτή πήγε στο πατρικό της κι εγώ πήγα το μεσημέρι κι έβγαλα εισιτήριο για επιστροφή στην Αθήνα, για μισή μέρα πήγα δηλαδή στο χωριό της. Την άλλη μέρα ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα μαζί μέ όλη την παρέα που δουλεύαμε τότε πάνω στο καλλιτεχνικό project που ανέφερα. Είπε στις άλλες κοπέλες της παρέας πόσο υποστηρικτικός ήμουν που πήγα να την δω στο χωριό της και ότι την στήριξα και τέτοια κι όλα όμορφα κι ωραία. Μετά από κάποιο καιρό τής εξομολογήθηκα τον έρωτά μου , με ευχαρίστησε πολύ για τα αισθήματά μου, μού είπε ότι αξίζω μια καλή κοπέλα στη ζωή μου όπως είμαι κι εγώ καλός, πραγματικά μου εύχεται τα καλύτερα γιατί δεν έχει ξανασυναντήσει τόσο ήρεμο άνθρωπο και συνεργάτη αλλά ότι δεν θα ταιριάζαμε μαζί. Μέσα μου αυτή την κατάληξη περίμενα, όχι κάτι παραπάνω. Μετά συνεχίστηκε η επαγγελματική συνεργασία μας μέχρι που ολοκληρώθηκε αυτό που ετοιμάζαμε, ξαναβγήκαμε κιόλας μαζί για φαγητό και οι δυο μας κάποιες φορές αλλά και με την υπόλοιπη παρέα πριν την ολοκλήρωση του project που ετοιμάζαμε. Μου είπε ότι είμαι και πραγματικά κύριος. Επειδή η κοπέλα ήταν Πράσινη όπως κι ένας άλλος βασικός συνεργάτης μου τότε, θυμάμαι πως οι τρεις μας είχαμε πάει και σε προεκλογική ομιλία του τότε Πράσινου υποψήφιου πρωθυπουργού η οποία είχε λάβει χώρα στην Πατησίων με το έδρανο να έχει στηθεί έξω από το θέατρο Αθήναιον, καταπληκτικό θερινό θέατρο που δυστυχώς δεν υπάρχει πια (θυμάμαι είχα δει εκεί το καλοκαίρι του 2003 την παράσταση ''τα σκουπίδια'' του Γιάννη Ξανθούλη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου, εκπληκτική παράσταση, πέντε φορές την είχα δει, αριστούργημα ήταν). Ήμουν νέος τότε που λέτε το 2009 που ερωτεύτηκα σφόδρα αυτή την πανέμορφη μαυρομαλλούσα, στα είκοσι-κάτι μου. Όμορφα ήταν. Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά χτες με αφορμή το επεισόδιο της σειράς που πέτυχα. Πλέον είμαι μεγάλος και χωρίς ερωτική ζωή, οπότε έχω χρόνο να βουτάω στη νοσταλγία του παρελθόντος με γλυκόπικρη διάθεση.