ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τρίτη βδομάδα που δουλεύω σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου σε πόλη. Ήμουν από την πρώτη στιγμή και πρόθυμη να μάθω και φιλικά προδιατεθειμένη απέναντι στους καινούργιους μου συναδέρφους. Πρόσεξα από την πρώτη μέρα μια κοπέλα που δουλεύει στην ίδια θέση εκεί και φέρεται πολύ ψηλομύτικα, ειδικά απέναντί μου. Αρχικά νόμιζα ότι την ξένισε ότι είμαι ανοιχτή και μπορεί να μην αρέσει στον καθένα αυτό. Μου βγαίνει αυθόρμητα να είναι χαμογελαστή, ακόμα κι αν είμαι πτώμα όταν με γυρνάνε από βραδινή σε πρωινή, ενώ εκείνη έχει αυτό το συγκρατημένο μειδίαμα, ντίβα. Και λες ρε παιδί μου εντάξει, έτσι μπορεί να είναι το στυλ της. Κι όμως! Με τους άντρες συναδέρφους μια χαρά γατούλα είναι και "τι κάνεις Παναγιωτάκη" και "καλημέρα βρε Μανολάκο" και με την Front Office Manager σαν φίλες. Αλλά μαζί μου είναι λες και εννιά στα δέκα πράγματα που κάνω στη βάρδια είναι λάθος, λες και εμένα δεν με κόβει και είμαι τίποτα ανεπαρκής. Αν κιόλας με κοιτάζει με ένα αφ' υψηλού χαμόγελο της Τζοκόντας, ξέρω ότι την έχω κάτσει άσχημα κατά τη γνώμη της. Οπότε άρχισα να νιώθω χαζή, γιατί κάπως έτσι με αντιμετωπίζει, σαν να είμαι λάθος που διατηρώ μια πιο εύθυμη συμπεριφορά και γενικά σαν να υστερώ απέναντί της. Εμφανισιακά, δεν είναι από εκείνες τις ουάου πολύ όμορφες από φυσικού τους, αλλά φαίνεται ότι έμαθε να περιποιείται πολύ καλά τον εαυτό της, κάθε φορά χτενίσματα, όμορφα νύχια, έντονα χαρακτηριστικά που με λίγο μακιγιάζ αμέσως κάνουν μπαμ, και αυτό το μέτριο ανάστημα που μπορεί να βάλει σπορτέξ ή γόβα και να φαίνεται το ίδιο θηλυκή. Και πάντα με το κεφάλι ψηλά, λες και είναι τρία μέτρα, και δεν βιάζεται πουθενά, ντίβα όντως. Εγώ μπροστά της νιώθω χλωμό ξυλάγγουρο που δεν ξέρει πώς να φερθεί. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι και με το χαμόγελο του χιμπατζή μονίμως και κάνω τον κλόουν, κάθε άλλο. Είμαι απλώς ουδέτερα φιλική με τον καθένα, από τα παιδιά που δουλεύουν στη Συντήρηση και τις καμαριέρες μέχρι και τον διευθυντή. Έτσι μου βγαίνει να τους χαιρετώ εγκάρδια και να πω μια καλή κουβέντα, τους βλέπω όλους σαν μέλη της ίδιας ομάδας. Είμαστε όλοι άνθρωποι με ζωή και εκτός δουλειάς, αυτό θυμάμαι πάντα. Η συγκεκριμένη, όμως, μου βγάζει μια αρνητική ενέργεια και όσο κι αν προσπαθώ να κρατώ την ίδια στάση απέναντί της, καταλήγω να νιώθω ότι εγώ κάνω κάτι λάθος. Τυχαίνει κιόλας όταν κάνω ερωτήσεις επί της δουλειάς (πράγματα που δεν έχω ξαναρωτήσει), να παίρνει ένα υφάκι λες και με το ζόρι μιλάει σε μια ανεπείδεκτη μαθήσεως. Ε λοιπόν, μέσα μου αποφάσισα να μην της κρατώ κακία και να παραμείνω όσο γίνεται ο εαυτός μου απέναντί της. Προχθές που δουλεύουμε στη βάρδια, πρόσεξα ότι γράφει κάτι στα ρωσικά (έκανα 2 χρόνια φροντιστήριο και τυχαίνει να ξέρω κι εγώ) και της έκανα κοπλιμέντο ότι κάνει ωραία γράμματα και ότι είναι καταπληκτικό που γνωρίζει επιπλέον γλώσσα. Εκείνη με ένα eyeroll μου λέει "αφού σου έχω πει ότι γεννήθηκα..." (και μου λέει μια από εκείνες τις χώρες από όπου είχαμε παλιννόστηση). Μα εγώ από πού να το ξέρω... δεν μου έλεγε και κάτι για τον εαυτό της κι εγώ δεν τη ρωτούσα πολλά-πολλά γιατί πάλι θα με κοιτούσε λες κι είμαι τίποτα χαζή. Όχι μόνο αυτό, αλλά εκείνη τη στιγμή με κοιτάει λες κι είναι βρωμιά στο παπούτσι της και πάει παραπέρα. Ε δεν άντεξα κι εγώ και της λέω "εντάξει μωρέ κι εσύ υφάκι, χαλάρωσε, στη ρεσεψιόν είσαι, όχι στο θρόνο". Μένει παγωτό και πάει μέσα, στο back office. Να σημειώσω ότι δεν είχαμε κανέναν πελάτη μπροστά, δεν είχα σκοπό να την εκθέσω την κοπέλα. Την επόμενη μέρα από την αρχή της βάρδιας μού έρχεται η F.O. Manager και μου λέει το και το, δεν μπορείς να αυθαδιάζεις με τις παλιές της ρεσεψιόν εδώ μέσα επειδή έχεις τα προσωπικά σου και θεώρησέ το σαν προειδοποίηση, αλλιώς με μια κουβέντα στο HR και έχεις φύγει. Δεν της είπα τη δικιά μου εκδοχή, τι σημασία θα είχε άλλωστε... Εντάξει, ΟΚ. Το πιάσαμε. Οι ντίβες έχουν τις δικές τους κλίκες, αήτηττες κλίκες. Εμείς οι... κοινές θνητές κάνουμε μόκο, υπομονή και παραμένουμε με το χαμόγελο και την ευγένεια. Ίσως όχι πολλή-πολλή ευγένεια σε κάτι τέτοιες, γιατί παίρνουν αξία και νομίζουν ότι αυτομάτως έχουν το δικαίωμα να μειώνουν εμάς.