ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από 16 χρόνια γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα ,ο οποίος γρήγορα μετουσιώθηκε σε πρώτη αγάπη. Εκείνος ήταν μαγικός στα μάτια μου και εγώ μια ονειροπόλα κοπέλα που μέσα στο πλήθος ένιωθα περίφανη που τον αγαπούσα . Κάτησε 4 χρόνια σχεδόν ,μάλλον για μένα η αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας κράτησε για τόσο. Εκείνος ήταν υπέροχος μαζί μου στην αρχή ,μετά ήρθαν κάποιες δυσκολίες στα οικογενειακά μου και εκείνος ως νέος και ωραίος δεν άντεχε μάλλον. Τότε ξεκίνησε να 'κοιτά" πέρα από μένα κι άλλες,έφτασε να φλερτάρει ακόμα και μπροστά μου. Οι φίλοι μου που ήδη προσπαθούσαν να διαχειριστούν τα οικογενειακά μου προβλήματα ,τσαντισμένοι όπως ήταν μου επέβαλαν να τον διώξω . Κλάμα και κακό τότε εγώ …πώς να κάνω κάτι τέτοιο ήμουν αδύναμη και σχεδόν ανήμπορη .Ούτε καν θυμάμαι από που άντλησα την δύναμη να του το ξεστομίσω!Αυτός τότε ακούγοντας τη λέξη χωρισμό ,εναντιώθηκε ,με κυνήγησε και τότε εγώ πάλι σαν βλάκας υπέκυψα. Ηταν ένας έρωτας που ξεκινούσε και κατέληγε στα μάτια του,τα μάτια του ήταν η πυξίδα μου. Όταν πέρασε ο καιρός και πλέον φοιτήτρια εγώ του ζήτησα να συγκατοικήσουμε ,εγώ δούλευα σε καφέ και τότε πληρωνόμουν πάρα πολύ καλά ,εκείνος είχε σταθερή εργασία τεχνίτη και τα ενοίκια ήταν πάμφθηνα. Έκανε πίσω,συνέχεια μου έλεγε δικαιολογίες ,μετά έμαθα πως δεν ήθελε η μάνα του αυτήν την σχέση και κατάλαβα πως μια χαρά είχε βολευτεί ,αλλά το δικό μου θέλω ,τις δικές μου ανάγκες πάλι στην άκρη να τις κάνω? Σκεφτόμουν πως δεν υπήρχε μέλλον ,ήμουν σίγουρη πως μετά από χρόνια θα ξυπνούσε και θα μου έλεγε ξέρεις δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε άλλο και εγώ πως θα ένιωθα..?? επειδή με φαντάστηκα αποφάσισα να τον χωρίσω και στα καπάκια έφυγα και από την Αθήνα . Εκείνος με αναζητούσε και όπως χρόνια αργότερα μου είπε ο ψυχολόγος ίσως η αναζήτησή του οφέιλεται στο ότι πάντα με έβλεπε ως δεδομένο. Εγώ 3 χρόνια μετά παντρεύτηκα ένα εξαιρετικό άνθρωπο και μαζί του έχω 2 παιδιά ,όλα αυτά τα χρόνια δεν μπρούσα να προσφωνήσω κανέναν με το όνομά του ,μου ήταν και μου είναι αδύνατον ,ταλαιπωρήθηκα με κρίσεις πανικού και φλέρταρα πολλή έντονα με την κατάθλιψη. Όμως πλέον έιμαι καλά ξαναγεννήθηκα από τις στάχτες μου ή τουλάχιστν έτσι νόμιζα μέχρι που τον συνάντησα ξανά (μένει ακόμα στην γειτονιά όπου είναι το πατρικό μου σπίτι) ...μόλις τον κοίταξα έτρεμα ολόκληρη ,προσπαθούσα με κινήσεις να κρύψω το τρέμουλο ,δεν μπρούσα να τον κοιτάξω στα μάτια φοβόμουν πως θα καταλάβαινα ό,τι ένιωθα .. ήμασταν παρέα εκείνο το βράδυ με παλιούς φίλους και εκείνος μου έλεγε συνεχώς αναμνήσεις μας και γελούσαμε ,όταν αποχωριστήκαμε μου έκανε σφιχτή αγκαλιά και εγώ ένιωσα πως ηρέμησε η ψυχή μου ,είχα παλι τη χαρά που είχα τότε...την επόμενη μέρα βρεθήκαμε για έναν γρήγορο καφέ και μιλήσαμε για τη ζωή μας, εκείνος είναι ακόμα ελεύθερος ,χωρίς να συζητήσουμε για τον χωρισμό μας ή κατι άλλο που αφορούσε εμάς,αποχαρετηθήκαμε ! Του έστειλα μήνυμα, σαν ηλίθια που είμαι πως ένιωσα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και εκείνος μου απάντησα μεσα σε ένα κατεβατό ,πως με αγαπά ως άνθρωπο, πως θέλει να μαθαίνει νέα μου και πως ό,τι χρειαστώ θα είναι εδώ για μένα..τσαντίστηκα με τον εαυτό μου που το έκανα αυτό και δεν μου το συγχωρώ.Είμαι μια ηλίθια γιατί τον σκέφτομαι ,γιατί ενώ δεν θα γυρνούσα ποτε σε αυτόν εκείνος, για άλλη μια φορά με μάγεψε...Ξερω πια πως κάποιοι από μας για κάποιον ανεξήγητο λόγο πρέπει να ζούμε ως δυο ψυχές στο ίδιο σώμα ,η μια ψυχή να κυβερνάται από λογική και η άλλη από συναίσθημα. Σε εσένα που το διαβάζεις ,εύχομαι ποτέ σου να μην νιώσεις όπως εγω σήμερα και όλα αυτά τα χρόνια!!