Με την κοπέλα μου σε λίγες μέρες θα κλείσουμε ένα χρόνο σχέσης.Πρίν από 3 μήνες,έφυγε από το πατρικό της,και μένει μόνη της σε σπίτι που αγόρασε.Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε,μου είχε πεί ότι αυτό ήταν επιδίωξη της,και μόλις εξασφαλίστηκε με μόνιμη δουλειά το έκανε πράξη.Την θαυμάζω που το πέτυχε στα 27 της και ξέρω ότι έχει προσπαθήσει πολύ για αυτό,έχω όμως ένα παράπονο,άς το πώ έτσι.Ναί μεν πηγαίνω στο σπίτι της συνέχεια και όποτε βολεύουν τα ωράρια της δουλειάς μας,και έχω μείνει και βράδια,όμως καταλαβαίνω ότι δέν θέλει να υιοθετήσουμε μία ρουτίνα σε αυτό.Μου δίνει να καταλάβω ότι θέλει να φύγω,κι εγώ το σέβομαι αλλά με στεναχωρεί παράλληλα.Δέν υπονοώ ότι μου κρύβει κάτι και ούτε θα ήθελα να της μπαστακωθώ,και έχω και κάθε πρόθεση να συμβάλλω οικονομικά,δέν είμαι τζαμπατζής,αλλά καταλαβαίνω ότι δέν θέλει.Μέσα σε 3 μήνες κατάφερε και το επίπλωσε κλπ και είναι ένα σπίτι που δέν του λείπει τίποτα,και σήμερα που μιλούσαμε,της είπα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να υπάρχει και ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο,και άν θέλει να τα αναλάβω όλα εγώ.Η απάντηση της ήταν ότι είναι νωρίς και ότι βιάζομαι.Είμαι κάπως με την συγκεκριμένη γιορτή,μου αρέσει πολύ,και δέν νομίζω πως πρότεινα κάτι κακό.Το ύφος της ήταν για πρώτη φορά τόσο απότομο,που ένιωσα πως την έχω κουράσει χωρίς να θέλω.Προσπαθώ να καταλάβω πού κάνω λάθος.