ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να γράψω το παράπονό μου από τη ζωή... είμαι στα 27 και είχα αρκετές σχέσεις εξ αποστάσεως (διαδικτυακές) αλλά από κοντά μόνο 3-4 κοπέλες γνώρισα και τελικά μόνο 1 σχέση από κοντά με την οποία τελικά δεν ευδοκίμησε όπως το περιμέναμε και οι 2... δυστυχώς εγώ είμαι αυτός που πάντα απογοητεύω τον άλλον, σε κάθε σχέση μου ή και γνωριμία το ίδιο συνέβαινε... πάντα στην αρχή νιώθω υπέροχα με τον άνθρωπο τον οποίο γνωρίζω, πάντα μου φαίνονται όλα τέλεια και δε δίνω σημασία σε κανένα red flag, τον θεωρώ τον καλύτερο άνθρωπο που θα μπορούσα να γνωρίσω τη δεδομένη χρονική στιγμή και πετάω στα συννεφάκια μου.. έπειτα έρχεται η περίοδος που τον ανακαλύπτω καλύτερα σιγά σιγά και μαθαίνω τον μικρόκοσμό του, εξερευνάω τις απόψεις του για τη ζωή, τις συνήθειές του, ενημερώνομαι για κάθε θέμα που τον αφορά, μου λέει και του λέω όλα όσα χρειάζεται και χρειάζομαι να ξέρουμε ο ένας για τον άλλον για να έχουμε μία πλήρη εικόνα και μετά από όλα αυτά, εγώ για κάποιον ανεξήγητο ως τώρα λόγο, εστιάζω σε κάτι το οποίο δεν μ'αρέσει ή γίνομαι λιγάκι επιλεκτικός σε σχέση με πριν, έρχονται τότε οι πρώτες διαφωνίες και μετά οι εντάσεις και σιγά σιγά οξύνονται ως τον χωρισμό.. πραγματικά δε μπορώ να το εξηγήσω το τι με πιάνει και εκεί που τα βλέπω όλα ωραία και ρόδινα ξαφνικά δίνω έμφαση σε αυτά που δε πρέπει να δώσω ή ίσως πρέπει αλλά με λιγότερη ανάλυση...αλλά αυτό είναι περίπου το κοινό μοτίβο κάθε γνωριμίας και σχέσης (διαδικτυακής και φυσικής) που είχα ως τώρα. Έχω πάντα τις καλύτερες προθέσεις και τα εξιδανικεύω όλα στον άλλον και μετά μαθαίνω χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του που με ξενερώνουν, λες και πρέπει να είναι όλα ή τίποτα, ή να ταιριάζουμε μαζί σε όλα ή να μην είμαστε μαζί... ειλικρινά δε ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, ξέρω πως είναι αυτοκαταστροφικό σε μία γνωριμία/σχέση να αναζητάς την τελειότητα απλά εμένα δεν μ'αρέσει να συμβιβάζομαι με τον άλλον, θεωρώ οτί είναι κουσούρι επειδή έτσι καταλήγω μόνος στο τέλος..