ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις απαντήσεις τις δίνει μόνος σου στον εαυτό σου. Προφανώς και δε νιώθεις όπως παλιά οπότε το να συμπαρασταθείς στο πένθος του αφού έχει βγει απ' την καρδιά σου, θα ήταν υποκριτικό. Μπορείς να στείλεις συλλυπητήρια και μέχρι εκεί. Είναι ανθρώπινο να λυπηθείς με τη λύπη ενός ανθρώπου που κάποτε τον ένιωθες φίλο σου όμως μέχρι εκεί.

Εγώ κόβω και το κεφάλι μου ότι δεν τον έβλεπες απλά φιλικά. Το κείμενο σου αυτό βγάζει στον βαθμό που ασχολείσαι.

Ο καθένας με τις επιλογές του και τις ανάλογες συνέπειες. Εσύ κάνε αυτό που νιώθεις αρκεί να υπάρχει ειλικρίνεια στις πράξεις σου.

Το αν θα σταθείς στο φίλο σου ή όχι σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα χαρακτηρίσει εκείνον, αλλά εσένα. Αν αποφασίσεις να του σταθείς (παρά την άδικη διαχώριση που νιώθεις ότι υπέστης από εκείνον), θα είναι επειδή εσύ είσαι καλός και συμπονετικός, και όχι επειδή εκείνος πληροί κάποιους όρους για ν' αξίζει τη συμπόνοια σου. Και φυσικά, δεν θα σου κοστίσει κάτι. (Αν, για παράδειγμα, αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και είχες το δίλημμα αν θα έπρεπε να εμφανιστείς εσύ ο από μηχανής θεός με το πορτοφόλι, σαφώς κι η απάντηση θα ήταν όχι.) Θα έλεγα να κάνεις πέρα την πικρία σου απ' το παρελθόν και να του δείξεις ανθρώπινη συμπόνοια. Πιστεύω ότι αν δεν το κάνεις, τότε θα φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα το μετανιώνεις και θ' αναρωτιέσαι "τι αν το είχα κάνει." Έχω δει ηλικιωμένους ανθρώπους κοντά στις τελευταίες τους μέρες. Ξέρεις για τι πράγμα εκδήλωναν πιο συχνά μετάνοια; Ότι έβαζαν μπρος τον εγωισμό τους συχνά και κρατούσαν κακίες για διάφορα πράγματα που πλέον τους φαίνονται γελοία. Κι έτσι έχασαν μια για πάντα από δίπλα τους ανθρώπους, τους οποίους μπορεί να κατάφερναν να κρατήσουν αν γράπωναν ό,τι πρόσχημα είχαν και έκαναν το τηλεφώνημα ή την επίσκεψη στον παλιό τους φίλο. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κι εσύ να λείπεις τώρα στο φίλο σου, αλλά να σκέφτεται ότι δεν έχει δικαίωμα να σου ζητήσει τη συμπαράστασή σου μετά από τόσο καιρό που χαθήκατε. Όλοι θέλουν, αλλά όλοι διστάζουν, όλοι ντρέπονται και μετά μένει καθένας μόνος του κι αναρωτιέται. Κάνε εσύ το βήμα και μην κολλάς σε μικρότητες. Και να θυμάσαι ότι δεν υποχρεώνει κανέναν σας η συμπαράστασή σου, αν μετά δεις ότι δεν μπορείτε να έχετε την ίδια φιλία με πριν. Στείλε του συλλυπητήρια, γράψε του μερικά καλά λόγια για το πώς θυμάσαι τη συγχωρεμένη μαμά του και πες του ότι αν χρειαστεί να μιλήσει σε κάποιον για να νιώσει καλύτερα, τότε μπορεί να σε βρίσκει. Εσένα αυτή η κίνηση δεν σου κοστίζει τίποτα, ενώ για εκείνον μπορεί να είναι βάλσαμο στην ψυχή το μήνυμά σου.

Αμα δεν το νιωθεις πώς θα το κανεις? Θελει καποια ευαισθησια ολο αυτο κι εσυ για τους δικους σου λογους (πικρία?) δεν μπορεις να του την προσφερεις. Αστο στους αλλους λοιπον.

Αφενός από τον τρόπο που μας τα γράφεις δε φαίνεται να έχει λήξει για σένα αυτή η ιστορία, γιατί κατά βάθος ακόμα σε "καίει" που σε διαχώρισε από τους άλλους φίλους του. Αφετέρου φαίνεται αυτή η συνθήκη που προέκυψε, δηλαδή ο θάνατος των γονέων, να σου "ξύπνησε" κάποιο ηθικό χρέος απέναντι του. Φυσικά και δεν είναι απαραίτητο να τον στηρίξεις, αλλά αν έτσι νιώθεις μπορείς κάλλιστα να το κάνεις. Αν όχι, θα τον βρει το δρόμο του και μόνος.