ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήθελα απλά να τα γράψω κάπου να τα βγάλω από μέσα μου.. είμαι μόνος. Δεν έχω καθόλου φίλους ή γνωστούς. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών που όταν μετακομίσαμε σε άλλη πόλη τα έχασα όλα (όχι οτί πριν ήμουν φουλ κοινωνικός αλλά είχα άτομα που κάναμε παρέα) και δυσκολεύτηκα να κάνω φιλίες στη νέα πόλη. Τα μαθητικά χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου πέρασαν με έντονο μπούλινγκ και μοναξιά και αυτή η κατάσταση εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και τώρα, εκτός του μπούλινγκ. Είμαι 27 και δεν έχω πραγματικά κανέναν στη ζωή, άμα εξαιρέσουμε τη μητέρα μου και κάτι συγγενείς που βρίσκονται πολύ μακριά για οποιαδήποτε εγκαρδιότητα και που μιλάμε μόνο σε γιορτές, κτλπ. Δυστυχώς δεν εργάζομαι οπότε δεν έχω χρήματα για κοινωνική ζωή. Έχω γνωρίσει κοπέλες από εφαρμογές γνωριμιών / dating αλλά δε προχώρησε παραπάνω από 2-3 ραντεβού καθώς η ανεργία δεν μου επιτρέπει να πληρώνω και κακά τα ψέμματα, μπορεί κάποια κοπέλα (ενσυναίσθητη, ευαίσθητη και υπομονετική) να είναι πρόθυμη να πληρώνουμε από μισά (σπάνιο) αλλά δε νιώθω εγώ οκ με αυτό.. θέλω να βρω κάποια δουλειά σε πρώτο στάδιο και να βάλω σε μία τάξη τη ζωή μου και να γνωρίσω κάποια κοπέλα αλλά η ανεργία μου το καθιστά δύσκολο όλο αυτό, κάθε μέρα κοιτάω για δουλειές και απογοητεύομαι όταν και για απλή λάντζα π.χ ζητάνε προυπηρεσία.. επίσης με παίρνει πολύ από κάτω όταν πηγαίνω μόνος μου βόλτα για να ξεσκάσω, μπορεί να αγαπάω τη φύση και να με βοηθάω να μη σκέφτομαι για λίγο τη ζωή μου αλλά κάνω τόσες σκέψεις οι οποίες σβήνουν καθώς δε τις μοιράζομαι με κανέναν, νιώθω σαν να έχω κατάθλιψη.. Αυτά είχα να γράψω, ευχαριστώ πολύ που τα διαβάσατε και εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους & όλες με υγεία και αγάπη..