Παντα πιστευα πως οι φιλοι ειναι λιγοι και καλοι.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Παντα πιστευα πως οι φιλοι ειναι λιγοι και καλοι.
Πιστεύω ότι με το πέρας του χρόνου θα δεις ότι οι καρδιακές φιλίες κερδίζονται πιο δύσκολα. Κι αυτό γιατί μετά τη φοιτητική ζωή, και με περισσότερη ανεξαρτητοποίηση, ανακύπτουν διάφορα προβλήματα ή σκαμπανεβάσματα τύχης, όπου πιο δύσκολα θα βρεις φίλες να σου συμπαραστέκονται στα δύσκολα ή να χαίρονται με τη χαρά σου (ειδικά αν δεν βρίσκονται οι ίδιες σε τέτοια φάση). Ενδεχομένως, η πρώην κολλητή σου να μην μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι εσύ συνεχίζεις τις σπουδές σου, ενώ εκείνη όχι, και σε ζήλεψε για τη ζωή που πιστεύει ότι δικαιωματικά της ανήκει (κι ας μην κούνησε ούτε το δάχτυλό της για να το παλέψει). Δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό, ειδικά εφόσον από μεριάς σου έδειχνες με κάθε τρόπο ότι συνέχιζες να τη θεωρείς φίλη σου και την έκανες να νιώθει άνετα. Καλή πίστη και καλή δύναμη, εύχομαι να βρεις φίλους και φίλες σύντομα, που να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος μ' εσένα.
Προσπάθησε να κάνεις την φίλη σου να σου μιλήσει . Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει ο άλλος με την ψυχική του υγεία και απομακρύνεται και δεν απαντάει. Και αν για κάτι έχει παρεξηγηθεί ας στο πει για να κόψετε ή να το λύσετε. Ειναι κρίμα.
Αυτο που πρεπει να δικαιολογουμε και να βρισκουμε αλλοθι σε συμπεριφορες επικαλλουμενοι την ψυχικη υγεια καποιου εγω δεν το καταλαβα ποτε,κριμα να εξομοιωνονται και ανθρωποι που πραγματικα εχουν καποιο θεμα ψυχικης υγειας και δεν επιδιδονται σε τετοιες συμπεριφορες..
Σίγουρα βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, εφόσον έχει διακοψει τις σπουδές της. Πραγματικά της στάθηκα παρα πολύ, της πρότεινα μέχρι και να έρθει να μείνει μόνιμα στο σπίτι μου. Και δικαιολόγησα πολλες φορές της συμπεριφορές της. Δεν είναι η πρώτη φορά που απομακρύνεται. Φαίνεται πως περνάει καλά με άλλες της παρέες, από όσα ανεβάζει στα σοσιαλ. Έχει διάθεση για αυτά, αλλά οχι για να μιλήσει μαζί μου; Που ήμασταν τόσα χρόνια κολλητεσ Και της στάθηκα όσο καλύτερα μπορούσα; Λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται να δικαιολογούμε μονίμως τις συμπεριφορές των άλλων. Υπάρχουν και κάποια όρια νομίζω. Από ένα σημείο και μετά διακρίνω αχαριστία και αδιαφορία από την πλευρά της.
Εγω θα πω απλα να μην στεναχωριεσαι οταν φευγουν ανθρωποι απο τη ζωη σου.Και εγω στην ηλικια σου ενιωθα θλιψη και θυμο και αδικια πολλες φορες,μεγαλωνοντας εμαθα να φιλτραρω τα πραγματα αλλιως και να μην επηρεαζομαι ουτε απο τις γνωμες των αλλων ουτε απο το φευγιο και χωρις εξηγηση,που σιγουρα ειναι κατι σκληρο.Μικρη εισαι ακομα ,εχεις ολη τη ζωη μπροστα σου να δημιουργησεις νεες φιλιες που θα κρατησουν στο χρονο,εγω τις πιο δυνατες μου φιλιες της αποκτησα ως φοιτητρια στην ηλικια σου δηλαδη περιπου
Όχι εννοείται πρέπει να βάλουμε τα όρια μας και να μην είναι η προσπάθεια τόσο μονόπλευρη γιατί σε φθείρει όλο αυτό . Άστο εντελώς και άμα είναι να ξαναενωθούν ποτέ οι δρόμοι σας θα φανεί.