ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειδή διάβασα μία εξομολόγηση εδώ για το τι είναι και το τι δεν είναι η μοναξιά, θα σας πω την δικιά μου ιστορία. Από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο δεχόμουν πολύ έντονο μπούλινγκ. Και δε μιλάω για το είδος του μπούλινγκ που όλοι λίγο πολύ περάσαμε που είναι απλά πειραγματάκια και μία φορά. Μιλάω για κάθε μέρα να δέχομαι λεκτική, ψυχολογική και μερικές φορές και σωματική βία. Δεν είχα καθόλου φίλους, μόνο μερικά άτομα που ανταλλάσαμε καμιά κουβέντα και μέχρι εκεί. Πλέον είμαι 27 και κάτι. Απολογισμός των έως τώρα σχέσεων μου; 3 ή 4 διαδικτυακές, μία από κοντά με την οποία χώρισα 1 χρόνο πριν. Ξαναγύρισα στο σημείο μηδέν και είναι χειρότερα από ποτέ καθώς πλέον έχω απελπιστεί. Όταν πάω βόλτες μόνος μου νιώθω απαίσια. Όταν ακούω τραγούδια τα οποία θέλω να μοιραστώ με κάποιον (ή και όταν βλέπω ταινίες/τοπία/φωτογραφίες που θέλω να δείξω σε κάποιον για να μου πει τη γνώμη του) νιώθω τόσο μόνος, με πονάει σωματικά σχεδόν η μοναξιά.. με τη μία και μοναδική μου σχέση από κοντά (επειδή τις διαδικτυακές δε ξέρω αν πρέπει να τις θεωρήσω "σχέσεις") δεν είχαμε σχεδόν κανένα κοινό και πλέον που πέρασε τόσο πολύ καιρός από τότε που χωρίσαμε, συνειδητοποιώ πως ήμασταν μαζί ο καθένας για τους δικούς του λόγους και όχι από αληθινή αγάπη, εγώ επειδή δεν άντεχα άλλο να είμαι μόνος και αυτή επειδή δε μπορούσε να είναι μαζί με τον μεγάλο της έρωτα για λόγο απόστασης και κάτι άλλο που δε μπορώ να αποκαλύψω εδώ, έστω και ανώνυμα. Αυτό είναι μοναξιά: να μην έχεις έναν άνθρωπο να πείτε μία καλημέρα, να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς στιγμές, να πηγαίνεις μόνος σου για περπάτημα, να περιμένεις (ανυπομονείς σχεδόν) για το πότε θα έρθει η ώρα να πας για ύπνο ωστέ να χαθείς και να μην σκέφτεσαι την άδεια σου ζωή.. αυτό είναι η μοναξιά και ανεξαρτήτως αν επέλεξες εκούσια να είσαι μόνος ή έγινε για τον χ, ψ λόγο, πονάει πολύ..