Είμαι από την Αθήνα και δεν είχα ποτέ την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω σε άλλη πόλη. Έχω δώσει δύο φορές πανελλήνιες. Και τις δύο έχω περάσει ιατρική, όχι όμως στην Αθήνα, ενώ δεν έχω καταφέρει να πάρω μετεγγραφή (διότι αν δεν είσαι λαμόγιο, πολύτεκνος ή καταραμένος από τον ίδιο το Θεό στην πρωτεύουσα δεν έρχεσαι). Τελικά θα κάνω απλά 10% για κάποια άλλη σχολή.
Έχω κουραστεί τόσο πολύ χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αν ήταν να περνούσα αλλού ούτε στο διάβασμα θα είχα σκιστεί ούτε θα είχα αναγκάσει τους γονείς μου να πληρώνουν φροντιστήρια άνευ αιτίας, με χρήματα που δεν τους περίσσευαν. Αισθάνομαι απαίσια που τους εκμεταλλεύτηκαν έτσι, μισώ τον εαυτό μου καθώς κατά τα φαινόμενα δεν στάθηκα ούτε αρκετά έξυπνη ούτε επαρκώς εργατική ώστε να περάσω εκεί που έπρεπε. Έχω απογοητεύσει όλους όσους έκαναν το λάθος να πιστέψουν σ' εμένα. Όλους όσους έσφαλλαν όταν έλεγαν πως ίσως πήγαινα μπροστά αν προσπαθούσα.
Λοιπόν, έκανα ότι μπορούσα και απέτυχα. Δεν θέλω να προσπαθήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου, για τίποτα. Παραιτούμαι. Από εδώ και πέρα υιοθετώ την αρχή της ήσσονος προσπάθειας, μιας και η μείζονα δεν βγάζει ούτε αυτή πουθενά και χαιρετώ. Τα σιχάθηκα όλα.