Ο τοτε εαυτος μου, οχι επειδη ημουν μαζι με τη πρωην μου, αλλα επειδη τοτε ημουν στα καλυτερα μου απο καθε αποψη, σωματικη, οικονομικη, γενικα τα ειχα ολα... δε ξερω αν θα ειμαι ποτε ετσι οπως τοτε αλλα μου λειπει υπερβολικα πολυ το να ειμαι ευτυχισμενος οντας εγω.. απο τοτε που χωρισα και αλλαξαν οι συνθηκες ολο σκεφτομαι "μακαρι να ζουσα τη ζωη καποιου αλλου, οποιουδηποτε" , ξερω οτι ακουγεται καπως εγωιστικο αυτο, υπαρχουν τοσες ζωες χειροτερες απο τη δικια μου, αστεγοι, χρονια εθισμενοι στα ναρκωτικα, στη φυλακη, σε συνθηκες φτωχειας, ΑμΕΑ, κατοικοι σε εμπολεμη ζωνη, χιλια δυο, και ειμαι ευγνωμων που δεν ανηκω σε αυτες τις κατηγοριες αλλα απο την αλλη, με πιανει το παραπονο οταν συγκρινω την τοτε ζωη μου με την τωρινη,.η μερα με τη νυχτα πραγματικα...ελπιζω καποτε να ξανα ειμαι οπως τοτε και με εναν ανθρωπο που θα ειμαι μαζι του για καιρο και δε θα τελειωσει.. μερικες φορες εχεις απλα αναγκη το να ακουσεις το "ολα καλα θα πανε" και ας μη το πιστευεις εσυ ο ιδιος..