ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγορι μου με εχει ξενερωσει με κατι που εκανε (το οποιο του εχω εξηγησει) κ εδω κ 2 μερες δεν του πολυμιλαω γιατι θελω το χρονο μου να ξεπερασω αυτο που εκανε (αν το ξεπερασω) κ να παω παρακατω (οχι δεν ειναι απιστια αν αναρωτιεστε). Σημερα το πρωι μου εστειλε μηνυμα "μου ελειψες, θα ερθω να σε δω το απογευμα". Του απανταω "δεν θεωρεις οτι πρεπει να με ρωτησεις προτου μου ανακοινωσεις οτι θα ερθεις στο σπιτι μου? καθιστωντας εμμεσως πλην σαφως σαφες οτι δεν θελω να ερθει". Εκεινος ζητησε συγγνωμη. Μετα συνεχισαμε να συζηταμε για το λογο για τον οποιο με εχει ξενερωσει κ τελοσπαντων καποια στιγμη επειδη ενιωθα οτι λεγαμε ολο τα ιδια σταματησα να απανταω. Προσπαθησε να με καλεσει δυο, τρεις φορες κ δεν απαντησα κ μετα μου στελνει "ερχομαι σπιτι σου". Εγω δεν το πιστεψα, λεω σιγα μην ερθει ενω του εχω πει νωριτερα οτι δεν θελω να τον δω. Κ ομως ηρθε κ επειδη μενω σε ισογειο αρχισε να χτυπαει το παραθυρο του δωματιου μου κ επειδη το παραθυρο ηταν λιγο ανοιχτο το ανοιξε παραπανω για να μπορεσει να με δει (ειχα μισοκατεβασμενα τα στορια) κ μου ζητουσε να του ανοιξω. Εγω (αφου ξεπερασα το αρχικο σοκ οτι οντως ηρθε απροσκλητος στον χωρο μου) δεν γυρισα καν να τον κοιταξω . Εννοειται πως δεν του ανοιξα κ δεν ενιωσα καν ασχημα γιατι ειχα ξεκαθαρισει οτι δεν θελω να τον δω. Θεωρησα παρολα αυτα ολη τη συμπεριφορα του οριακα τρομακτικη, με εκανε να φοβαμαι πλεον να αφησω ανοιχτο το παραθυρο μου μην τυχον και αποφασισει να ξαναερθει και να "εισβαλει" σχεδον κυριολεκτικα στο χωρο μου με το ετσι θελω. Ειναι φοβερο το πως καποιοι ανθρωποι δεν αντιλαμβανονται οτι ο προσωπικος σου χωρος ειναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ κ οτι μπορει για καποιον να ειναι εως και τραυματικο το να σου ανοιξει καποιος το παραθυρο με το ετσι θελω και να αποκτησει προσβαση στον προσωπικο σου χωρο. Παρολο που δεν μπηκε μεσα ηταν σαν να μπηκε, γιατι μπορουσε να με δει και μου μιλουσε. Με ξενερωσε 10 φορες περισσοτερο, με τρομαζουν οι ανθρωποι που δε σεβονται το "οχι" σου κ γενικα οι ανθρωποι που δεν σεβονται το χωρο σου κλπ. Εγω προσωπικα οσο απεγνωσμενη και να ημουν να μιλησω σε καποιον δεν θα πηγαινα απροσκλητη στο σπιτι του ποτε. Αρχικα ειναι σαν να θες να αναγκασεις τον αλλον να σου ανοιξει επειδη εχεις κανει τον κοπο να πας μεχρι εκει κ δεν θα ηθελα ποτε να αναγκασω καποιον να μου μιλησει οταν μου εχει πει οτι δεν νιωθει ετοιμος. Γενικα δεν μου αρεσει να πιεζω και να αναγκαζω τους αλλους να κανουν κατι που δεν θελουν. Οταν καποιος λεει "οχι" πανω σε οποιοδηποτε θεμα πρεπει μερικες φορες να το καταλαβαινουμε. Αληθεια οι σχεσεις με κουραζουν. Οταν βλεπω οτι ο αλλος κανει κατι που στα δικα μου ματια ειναι εντελως λαθος, απλα τρελαινομαι κ δεν μπορω να το ξεπερασω οτι φερθηκε ετσι κ νιωθω οτι δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι τη στιγμη που εχουμε διαφορετικη οπτικη σε καποιες βασικες αρχες οπως ο σεβασμος κλπ. Δηλαδη τι νοημα εχει η οποια συζητηση κλπ? Αν εχεις μαθει να μη σεβεσαι το οχι του αλλου πως εγω μπορω να σε κανω να το αλλαξεις αυτο με 5 κουβεντες που θα σου πω? Ειναι ματαιο.