ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σύμφωνα με όσα διαβάζω ή ακούω εκεί έξω ο περισσότερος κόσμος νιώθει άσχημα για την ερωτική του ζωή. Έχει έλλειψη πάνω στον συγκεκριμένο τομέα. Υπάρχει μεγάλη αγαμία μέσα σε αυτή την γενικότερη αποξένωση και μοναξιά που βιώνουμε. Αυτό με μπερδεύει κάπως γιατί άλλα ακούω και διαβάζω κι άλλα βλέπω. Εντάξει δεν ξέρω την προσωπική ζωή του καθενός αλλά παρατηρώ πως υπάρχει δυσαρέσκεια για χωρισμούς ή για ανθρώπους που είναι ήδη σε σχέση. Προσωπικά θα έδινα τα πάντα να έχω σχέση. Δε με νοιάζει το ''για πάντα μαζί'' αν και το θεωρώ υπέροχο αν το θέλουν και οι δύο άνθρωποι, αν προκύψει δηλαδή και διατηρείται με ωραίο τρόπο. Το θεωρώ μαγικό αυτό το 30 χρόνια μαζί, 40 χρόνια μαζί. Πάντως πραγματικά (σχεδόν) όλοι είναι μες στον έρωτα κι όλοι έχουν παράπονο ή θεωρούν τους εαυτούς τους αδικημένους. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η πλειοψηφία κολυμπάει στην ερωτική μοναξιά. Ακούω ''θρήνους'' ας πούμε ότι είναι ένα-δύο-τρεις μήνες μόνοι άνθρωποι και μέσα σ' αυτούς τους μήνες βγήκαν και τρία-τέσσερα ραντεβού αλλά δεν προχώρησε κάτι σε σχέση, έγινε μόνο κάτι περιστασιακό μεταξύ τους. Ή ακούω ανθρώπους που έχουν κάποια άτομα μόνο για σεξ ή ερωτική καβάντζα ας το πω έτσι και παραπονιούνται για ανύπαρκτη ερωτική ζωή. Η απόλυτη σύγχυση. Δεν ξέρω, εγώ θεωρώ ερωτική μοναξιά το να μην έχεις δώσει ούτε φιλί επί χρόνια, το να είσαι ερωτικά αόρατο ως άτομο κι αυτό δεν έχει να κάνει με φύλο ή ερωτική προτίμηση. Να φτάνεις στο φλερτ (την πολύ σπάνια φορά που θα τύχει να γνωρίσεις κάποιο άτομο που θα σου αρέσει) και να μένεις εκεί. Η σεξουαλικότητά σου να εκφράζεται από μέσα σου. Να εκπέμπεις ερωτισμό από απόσταση. Να μην μπορεί να εκφραστεί από κοντά. Θα μου πείτε, τι σε εμποδίζει; Δεν λέω ότι εμποδίζει κάτι ή κάποιος, απλά η κατάσταση θα μείνει εκεί ακόμα κι αν εκφράσεις το ερωτικό σου ενδιαφέρον σε κάποιο άτομο. Θα μείνει στο ''ακούστηκε'' (κατά το ''διαβάστηκε'' που λέγεται για τα αναπάντητα αναγνωσμένα μηνύματα). Κι αυτό να είναι μοτίβο συνεχόμενο στη ζωή σου. Να μεγαλώνεις με αυτό τόσο που να περνούν τα χρόνια να φτάνεις σε μια ηλικία και να σκέφτεσαι ''πού πήγαν τα χρόνια;'' Αυτό βιώνω. Και δεν είναι θέμα εκλεκτικότητας, ότι απορρίπτω επειδή ψάχνω το ιδανικό πρόσωπο. Δεν γνωρίζω πρόσωπα που να με ελκύουν ερωτικά. Κι όταν συμβεί πολύ σπάνια αυτό και φλερτάρω μένουμε εκεί. Σε ένα παιχνίδι εκατέρωθεν βλεμμάτων και ατακών, σε ένα πινγκ-πονγκ του φλερτ. Αν μου δοθεί το πράσινο φως κατά τη διάρκεια της γνωριμίας και φλερτάρω. Για μένα η συνέχεια μιας γνωριμίας είναι το φλερτ. Και μένει εκεί. Δεν εξελίσσεται ποτέ σε κάτι παραπάνω. Και δεν το εννοώ μόνο σεξουαλικά. Θεωρώ αχάριστα όσα άτομα γκρινιάζουν γι' ασήμαντα πράγματα, για δήθεν ελαττώματα των συντρόφων τους ενώ έχουν έναν ώμο να ακουμπήσουν, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Ένα χέρι να πιάσουν. Πολύ σημαντικά πράγματα είναι αυτά. Κατανοώ πως μπορεί να είσαι με έναν άνθρωπο και να μη σου αρέσει. Εννοείται πως συμβαίνει. Αλλά αν δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο που να συνδέει ένα τέτοιο ζευγάρι (ή η ευθύνη του μεγαλώματος των παιδιών, που και πάλι σε κάποιες περιπτώσεις καλύτερο είναι να χωρίζουν οι γονείς ώστε να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά κι όχι σε τοξικά περιβάλλοντα), αν υπάρχει μια περιστασιακή σχέση που πάει να γίνει μόνιμη, ο λόγος που σκέφτονται να μείνουν σ' αυτή τη σχέση είναι για να μην καταλήξουν μόνοι. Γιατί το τίμημα της μοναξιάς είναι σαν τιμωρία. Μέσα μου έχω μια φλόγα, μια ανάγκη για έρωτα, μια αγάπη προς τον έρωτα. Έξω μου απλά περνούν τα χρόνια χωρίς.