ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα είδα ένα πολύ ωραίο podcast των men of style (ο τίτλος του: "Φοβάμαι να Κάνω Σχέση: Έξοδα και Απαιτήσεις!" για όποιον/α ενδιαφέρεται να το δει, δεν κάνω promotion απλά και είναι πολύ σωστά όσα λένε αλλά και ακούγονται όλες οι απόψεις) και ένιωσα πως το πρόβλημα που με βασανίζει τόσο καιρό, μεταδίδεται στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, δηλαδή η ανεργία δημιουργεί και έλλειψη αυτοεκτίμησης-αυτοσεβασμού-αυτοπεποίθησης, αλλά και για τελείως πρακτικούς λόγους, δεν μπορείς να "χτίσεις" μία γνωριμία αφού όπου και αν βγείτε πάντα θα σκέφτεσαι "ωχ αυτό πόσο να κάνει άραγε, θα με φτάσουν;" ή βενζίνες ή χίλια δυό. Η υπερ-κλισέ ατάκα "τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία" είναι απίστευτα βολική σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά -let's face it- χωρίς αυτά δύσκολα δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα για το οτιδήποτε και δεν μιλάω (για να μη παρεξηγηθώ) για απλό σεξ, μιλάω για σοβαρή σχέση και κάτι με διάρκεια, βασισμένο στον ρομαντισμό και στην πνευματική σας τάυτιση, όχι μόνο την σωματική ένωση. Άντε ας πούμε πως δε θέλεις (ούτε και ο/η άλλος/η) να πάτε για clubbing ή κάπου κυριλέ αλλά να πάτε για μία εξόρμηση στη φύση, camping π.χ. ή και ένα απλό πικ νικ -όσο παλιομοδίτικο και αν είναι, ο κόσμος ακόμα το κάνει- . Τίθεται πάντα το ερώτημα "εγώ τι έχω να προσφέρω στον άνθρωπό μου;" όταν κοιτάς πόσα χρήματα έχεις στην τράπεζα και είναι ίσα ίσα για να βγάλεις τον μήνα; Πιστεύω πως και τα πιο απλά πράματα ή δραστηριότητες απαιτούν ως βασική προυπόθεση το χρήμα, εκτός δηλαδή άμα θέλετε απλά να κάθεστε στα παγκάκια σαν άστεγοι και να κοιτάτε τους περαστικούς ή να βολτάρετε πάνω κάτω στη πόλη χωρίς κάποιον τελικό προορισμό. Στεναχωριέμαι που είναι έτσι η κοινωνία φτιαγμένη και το ότι είμαι άνεργος ισοδυναμεί με κοινωνικό αποκλεισμό και (ως συνέπεια) μοναξιά. Ξέρω πως υπάρχουν πανέμορφα μυαλά εκεί έξω (και άντρες και γυναίκες) που δεν θεωρούν τα χρήματα ως το μέτρο της ελευθερίας και ευτυχίας, άτομα που μπορούν να απολαύσουν τα απλά και όχι απαραίτητα τα φανταχτερά, άτομα που συγκινούνται βλέποντας τον νυχτερινό ουρανό και ονειροπολόντας, άτομα σαν εμένα, που πιστεύουν στον αληθινό έρωτα άνευ προυποθέσεων, κάτι σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, όσο και αν αυτό φαντάζει ουτοπικό. Που είναι αυτοί οι άνθρωποι όμως; Και γιατί ποτέ δεν τους βρίσκω όσο και αν ψάχνω και πάντα διασταυρώνεται ο δρόμος μου με τους επιφανειακούς που θέλουν να ζήσουν τον έρωτα σαν να είναι story στο instagram; Ευχαριστώ για όποια απάντηση ή σχόλιο..