ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτοί οι γονείς είναι ημημαθή όντα τα οποία ανάγουν τα τσιτάτα και την κάθε μπαρούφα σε φιλοσοφία διαπαιδαγώγησης και ανατροφής. Είστε οικογένεια (λέμε τώρα). Από τα φιλιά και τα χάδια μελών της οικογένειας, μεγαλώνουν υγιείς και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Καμιά κοπέλα της οικογένειάς μου δεν βιάστηκε επειδή όλοι τις αγκάλιαζαν και τις φιλούσαν και έπαιζαν μαζί τους όταν ήταν μικρές. Αυτά που είπαν είναι βλακείες και δεν στο λέω ως κοινωνιολόγος (που είμαι) αλλά ως άνθρωπος που νιώθει ευλογημένος που μεγάλωσε σε μεγάλη οικογένεια, και το άλμπουμ των οικογενειακών μας φωτογραφιών περιλαμβάνει φωτογραφίες δικές μου και των αδερφών μου στις αγκαλιές ανθρώπων, συγγενών και φίλων, που σήμερα δεν γνωρίζω αν ζουν ή πέθαναν. Η αγάπη ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Η ηλιθιότητα πάντοτε. Αυτό το περιστατικό είναι ο ορισμός του προβληματικού περιβάλλοντος για κοινωνικοποίηση. Και επειδή -αν κατάλαβα καλά- συμμερίζεσαι παρόμοιες απόψεις, αν και όχι τόσο ακραίες όσο αυτή που περιέγραψες- καλό είναι να εξοικειωθείς με έγκυρη και εμπεριστατωμένη επιστημονική βιβλιογραφία επί του θέματος. Αν και πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Κοινωνικοποίηση σημαίνει έκθεση σε διαφορετικά περιβάλλοντα και ποικίλα ερεθίσματα. Και τέλος. Ο τρόπος που στο είπε -μιλάμε για ξεκάθαρη και ωμή προσβολή- δημιουργεί άλλα, σοβαρότερα προβλήματα στις σχέσεις σας, δημιουργεί ρήγμα και απόσταση τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να γεφυρωθούν.

Speechless..

Το σκεπτικο του εχει μεν μια βαση γεινικοτερα, στο πλαισιο του να μαθαινει το παιδι να γινεται δυσαρεστο χωρις τυψεις αν δεν θελει αγκαλιες.
Αλλα ηταν εντελως μα εντελως ατοπο και απαραδεκτο να κανει τετοιο συνειρμο για καποια γυναικα ( εν δυναμει μανουλα) που προσεγγισε με τρυφεροτητα ενα μπεμπάκι και μαλιστα ενω εκανες και κοπλιμεντο.
Ειναι κοινωνικά ηλίθιος ο ανθρωπος αυτος. Τσεκαρε μηπως ανηκει στο φάσμα του αυτισμου, αν ναι τότε καπως δικαιολογειται η φάση του.

Με αφορμη την εξομολογηση, να πω οτι οι μοντερνοι γονεις το εχουνε τερματισει στον δικαιωματισμο και η συμπεριφορα τους διαπνέεται απο υστερια γυρω απο το παιδι τους.
Μεγαλωνουν τα παιδια τους με τη μεθοδο " μη μου άπτου",κατι που ειναι λάθος.
Ψωνάρες. Μην ασχολεισαι. Στη θεση σου για να τους τιμωρησω , δεν θα τους καλουσα στον γάμο μου. Αφου δεν με θεωρουν και μελος της οικογενειας...Και με βλεπουν μαλιστα και ως πιθανη παιδοφιλη OMG

Τι να σου πω βρε κορίτσι μου και γω έχω ένα μωράκι αλλά το μόνο που φοβάμαι στις επαφές με τους συγγενείς είναι τα μικρόβια και τα φιλάκια στο πρόσωπο, στα χέρια..Ο κουνιάδος σου μου φαίνεται λίγο υπερβολικός έως πολύ... Είπαμε να προσέχουμε, αλλά στα παιδιά κάνει καλό η κοινωνικότητα και η αλληλεπίδραση και με άλλα άτομα εκτός από τους γονείς..Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι γονείς είμαστε κάπως υπερπροστατευτικοί, αλλά κάποιες φορές το παρακάνουμε..

Προσωπικά, βρίσκω τους γονείς του παιδιού υπερβολικούς. Κι επίσης, δεν ξέρουμε αν είναι σύμπτωση που ο αδερφός του αρραβωνιαστικού σου έκανε αυτή την κουβέντα ειδικά όταν ο άνδρας σου δεν ήταν παρών ώστε να έπαιρνε θέση. Εύχομαι να του το είπες και να είδε κι αυτός ότι είναι λίγο παράλογος ο αδερφός του και μάλλον δεν μορφώθηκε αλλά παραμορφώθηκε. Δικαιολογημένα νιώθεις όπως νιώθεις γιατί δεν διαφαίνεται καμία παραβίαση των προσωπικών ορίων του παιδιού, οπότε όντως μοιάζει λες και θέλουν να σε κρατήσουν σ' απόσταση, δίνοντάς σου να καταλάβουν ότι για το παιδάκι είσαι μια ξένη, όχι κάποιος δικός τους άνθρωπος. Στην τελική, όταν σ' επισκέπτονται συγγενείς με τα μωράκια και τα παιδάκια τους, το να θες να δώσεις στα μικρά ένα φιλάκι, ένα χάδι ή μια αγκαλιά, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, υγιές και δεν παραβιάζει κανένα όριο. Αλίμονο, δεν λέω να είμαστε σαν κάτι θειες μας που βλέπουν τα παιδιά σαν λούτρινα και όλο τα ζουλάνε, τα παίρνουν αγκαλιά με το ζόρι και δεν τ' αφήνουν σε ησυχία. Εδώ μιλάμε για εκδήλωση στοργής πού και πού, η οποία σέβεται και τα όρια του παιδιού. Αλλά αν σου το καταπιέζουν και αυτό, λογικό είναι να νιώθεις μαγκωμένη, αμήχανη και να μην ξέρεις πώς να φερθείς μια επόμενη φορά που θα έχεις το παιδάκι τους κοντά σου. Κι αναρωτιέμαι κιόλας πώς να σε πλησιάσει από μόνος του ο μικρός μετά όταν θα είναι 2 ή 3 χρονών όπως λένε, αν πρώτα δεν έχει εξοικειωθεί μαζί σου;
Όπως λες, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κάτι εδώ για να τους αλλάξεις γνώμη. It takes a village to raise a child. Αν αυτοί το θέλουν απομονωμένο και σε αποστειρωμένο περιβάλλον, καλή τους τύχη, τι να πω. Ναι, όμως, κι εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να μην τους δέχεσαι σπίτι σας αν είναι να έρχονται κι εσύ να πρέπει να κάθεσαι στην άκρη μην τυχόν και πλησιάσεις το παιδί και απειληθεί η αύρα του ή τα τσάκρα του ή τι άλλο φοβούνται τέλος πάντων. Να μην ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς μες στο ίδιο σου το σπίτι και μόλις φύγουν να συμμαζεύεις κιόλας; Άσ' το καλύτερα. Αντ' αυτού, επιλέξτε να συναντιέστε σ' έναν παιδότοπο ή στο δικό τους σπίτι και όχι για πολλή ώρα. Ή μην τους συναντάς καθόλου και πες τους ειρωνικά ότι θα τα ξαναπείτε όταν το παιδί γίνει τριών χρονών και θα τρέξει στις αγκάλες σου. Καλή τους τύχη και πάλι, αλλά εσύ φύλαγε τα νεύρα σου γιατί οι ηλίθιοι εκεί έξω είναι πολλοί και κάποιοι απ' αυτούς, βλέπω, πάνε να γίνουν οικογένειά σου, δυστυχώς.