ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά απο καποια Χριστουγεννιάτικα βιντεο που τραβήξαμε οικογενειακώς, κατάλαβα απόλυτα γιατί βιώνω μακροχρόνια μοναξιά. Παντα ήξερα οτι δεν είμαι ομορφη, αλλά και τόσο χάλια δεν το περίμενα. Οχι, τελικά δεν φταιει που δεν έχω παρέες. Φταιει το άσκημο πρόσωπό μου, γι ´αυτο δεν με πλησιάζει κανείς του αντίθετου φυλου. Ουτε ήμουν ποτέ δημοφιλής στο σχολείο με φίλους. Εχω απαίσια πεταχτά μάτια λεμούριου και σα να μην εφτανε αυτο εχω και εναν καποιο προγναθισμο. Δεν αντέχω να με βλέπω σε βίντεο. Τα μάτια μου, οταν γελάω ειδικα ειναι σκέτη καρικατούρα🤭 Πραγματικά δεν μπορω να ταυτιστώ με αυτο που βλέπω στα βιντεο γιατί στον καθρεφτη συνήθως δεν τρωω τέτοια φρίκη, μονο σε φωτογραφίες και βιντεο μου συμβαίνει. Δεν ξερω γιατί. Η δε φωνή μου ειναι άκρως γελοια. Πωπω λέω, ποσο ελαφρόμυαλη ακουγομαι με τουτη δω τη φωνή. Αμ γι ´αυτο δεν εχω συντροφο τοσα χρόνια. Καλύτερα να μην τραβουσαμε αυτά τα βίντεο. Τώρα ΔΕΝ θα στενοχωριόμουν ετσι αδικα. Νιωθω οτι αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που φαίνεται στους άλλους έξω, δεν εχει καμία σχεση με το ειναι μου. Εγω αγαπώ τον εσωτερικό εαυτό μου και τον σέβομαι, αλλα όταν βλέπω πως φαινομαι στους άλλους με πιανει άρνηση ταύτισης. Έχω για παράδειγμα ενα γλυκό -κατα τα άλλα- προσωπο, που ουδεμία ομως σχεση δεν εχει με τον πολύ δυσκολο και στρυφνό χαρακτήρα μου. Ταυτίζεται κανείς? Πως να αποδεχτώ το πρόσωπό μου;;