ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή μια συζήτηση που έκανα αλλά και κάτι που διάβασα μου ήρθαν οι εξής σκέψεις: Είμαι αναγάπητος. Η λέξη είναι παρμένη από ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, ένας τέλειος νεολογισμός που πιστεύω ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που είμαι. Δυστυχώς δεν έχω πάρει αγάπη. Θα μου πεις, έχεις δώσει; Κάποιες φορές ναι αλλά τις περισσότερες στιγμές στη ζωή μου δεν έχω προλάβει καν να δώσω, δηλαδή να νιώσω αυτό το συναίσθημα γιατί δεν μου δίνεται καν η ευκαιρία της γνωριμίας. Μόνο οι γονείς μου με αγαπούσαν κι έφυγαν νωρίς απ' αυτή τη ζωή. Κυρίως η μητέρα μου που με μεγάλωσε και που αν ζούσε θα γινόταν εβδομήντα τεσσάρων ετών ενώ πέθανε αιφνιδίως στα πενήντα πέντε της. Αυτό σκέφτηκα όταν διάβασα αυτή τη λέξη που ανέφερα παραπάνω. Τώρα όσον αφορά μια συζήτηση που έκανα πρόσφατα με ένα άτομο. ''Κατηγόρησε'' η ίδια με αφορμή κάτι που λέγαμε για το θυμό των ανθρώπων ότι οι πρώην της ήταν έτσι. Και μάλιστα μου ανέφερε και παράδειγμα για έναν συγκεκριμένο που ήταν λέει ικανός να τσακωθεί αν του πάρουν τη σειρά σ' ένα μαγαζί ή είχε μπλεχτεί σε σκηνικά που ήταν μαζί της και κάποιος άλλος του έφαγε τη θέση για παρκάρισμα και βγήκε κι έβριζε κι ήταν έτοιμος να παίξει ξύλο. Μια άλλη φορά αναρωτιόταν αν υπάρχουν άντρες που στ' αλήθεια να θέλουν να συζητήσουν με κάποια που καλούν π.χ. σπίτι τους και να μην έχουν το μυαλό τους μόνο στο σεξ ή που να είναι τρυφεροί και να νοιάζονται μετά το σεξ. Δεν της φλέξαρα τον εαυτό μου, της είπα ότι ''ε, κάποιοι θα υπάρχουν''. Δεν έχω σκοπό να κρίνω τις επιλογές του συγκεκριμένου ατόμου που μιλούσαμε ούτε να ακουστώ σαν ''pick me boy'', δηλαδή να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως αυτόν που θα έπρεπε κάποιος να προτιμήσει. Αν ήταν θα το είχα κάνει νεότερος, όχι τώρα που γέρασα. Οδηγήθηκα σε βαθύτερες σκέψεις κι ένα ίσως πιο πικρό συμπέρασμα κι αυτό θέλω να μοιραστώ, έρχεται κατευθείαν από μέσα μου: Δυστυχώς οι άνθρωποι που δεν έχουν ακραίο τρόπο σκέψης ούτε σε κοινωνικά ούτε σε σχεσιακά θέματα, ούτε θρησκευτικούς ή άλλου είδους φανατισμούς, που δεν έχουν άσχημη συμπεριφορά σε φίλους, δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι περνάνε ως αδιάφοροι και απαρατήρητοι. Ή βαρετοί. Σκέφτονται πολλοί πως αφού δεν κάνει φασαρία και κάθεται εκεί στη γωνία του, βαρετός θα είναι, δεν αξίζει να ασχοληθώ. Όσο πιο ντροπαλός, με ενσυναίσθηση και σκεπτόμενος είναι κάποιος τόσο περισσότερες πιθανότητες είναι να μείνει αναγάπητος.(τη λέξη που σας είπα ότι διάβασα στο βιβλίο). Σε όλους τους τομείς. Αν κάποιοι θεωρήσουν πως υπερβάλλω κι ότι όλοι οι άνθρωποι βιώνουν μοναξιά και τέτοια, σκεφτείτε πότε πραγματικά παύει η μοναξιά: Όταν αποφασίζει κάποιος να αναισθητοποιηθεί, όταν αρχίσει να γίνεται πιο πιεστικός σε ανθρώπους και καταστάσεις, όταν αρχίσει να ανταγωνίζεται για να κερδίσει επαγγελματικά, όταν αρχίσει να μεταλλάσσεται. Κάποιοι θα πουν όταν αρχίσει να εξελίσσεται. Θα επιμείνω. Είναι όταν αρχίσει να μεταλλάσσεται. Αυτό σε συνδυασμό με ένα σωρό άλλους παράγοντες (π.χ. αλλαγή βιοτικού επιπέδου, κυνήγι του χρήματος, ξεκίνημα πλουτισμού) φέρνει τους ανθρώπους γύρω του. Έστω και συμφεροντολογικά αλλά τους φέρνει. Σε όλους τους τομείς. Φιλικά, ερωτικά, παντού. Είναι ένα ώριμο συμπέρασμα που έβγαλα μετά από χρόνια σκέψεων και μοναξιάς. Αλλιώς όσο ευγενικός και να είσαι, απλώς θα 'ρθουν να σου μιλήσουν λίγο (αν συμβεί κι αυτό) θα σκεφτούν ''α, τι καλούλης κι ευγενικός άνθρωπος, συμπαθητικός είναι μωρέ'', θα ανταλλάξετε λίγες σκέψεις και δεν θα σκεφτούν να σε δουν ούτε φιλικά να μπεις στην παρέα τους ούτε ερωτικά. Δεν είναι η απαισιοδοξία ενός αποτυχημένου όπως θα σκεφτούν κάποιοι. Πείτε με κι αποτυχημένο δε με νοιάζει ο χαρακτηρισμός, απλά στο βάθος θα ήθελα να σκεφτείτε αν όντως συμβαίνει αυτό το πράγμα στη ζωή ή όχι. Όποιος είναι δίκαιος θα σκεφτεί πως έτσι είναι. Δηλαδή για να το πω με μία φράση: Όποιος έχει ανάγκη κάτι, αυτός είναι που δεν το παίρνει. Σε όλους τους τομείς. Από το πιο απλό, π.χ. υπάρχουν άνθρωποι που όπως έχουμε ακούσει πολλές φορές μέσω ψεύτικων δικαιολογητικών παίρνουν επιδόματα ή βοηθήματα που δεν τα δικαιούνται. Όσοι έχουν πραγματική ανάγκη αυτής της βοήθειας, ε, θα γίνει κάτι, θα μπλεχτεί η γραφειοκρατία, τέλος πάντων κάτι θα παρουσιαστεί μπροστά τους, ένα εμπόδιο και δεν θα δικαιούνται τελικά ή δεν θα καταφέρουν να το εισπράξουν. Το ίδιο θα γίνει και επαγγελματικά, κάποιος με λιγότερα προσόντα αλλά μέσον θα φάει τη δουλειά κάποιου που την θέλει στ' αλήθεια. Αυτό επεκτείνεται και στις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές. Όσοι έχουν ανάγκη φιλική κι ερωτική και δεν κραυγάζουν γι' αυτό παρά ζουν τη μοναξιά τους σιωπηλά, μένουν χωρίς αγάπη τελικά. Αυτοί θα εισπράξουν τη μεγαλύτερη αδιαφορία. Κλείνοντας επειδή κάποιοι θα σκεφτούν πως αυτή είναι η απαισιόδοξη πλευρά κι ότι αν κάποιος θέλει βοήθεια σε οποιονδήποτε τομέα μπορεί να την ζητήσει, θα ήθελα να πω κάτι που βρήκα αυτές τις μέρες σε ένα σημειωματάριό μου και το είχα γράψει πριν δέκα χρόνια: ''Όλοι λένε πως είναι καλό να ζητάμε βοήθεια για οτιδήποτε από τους ανθρώπους. Μετά γίνεσαι ο ενοχλητικός ζητιάνος. Όλα για την ταμπέλα λοιπόν''. Δυστυχώς αυτή η προ δεκαετίας σημειωμένη σκέψη μου ισχύει διαχρονικά. Έτσι νιώθω κι ευχαριστώ που με διαβάσατε.