ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών, φοιτητής.. Με την μητέρα μου έχω αρκετά δεμένη σχέση , με τον πατέρα μου γενικά απο κάποια στιγμή στο Δημοτικό, είχαμε κόντρες γιατί αν και πολύ καλός άνθρωπος που με λατρεύει, είναι ιδιότροπος σε μερικά πράγματα, και πάντα είχε τον πήχη ψηλά..Γενικά πάντα ο πατέρας μου με θεωρούσε κάπως ανεύθυνο (όχι αδίκα, γιατί πολλες φορές το μυαλό μου ήταν εκτός κεφαλιού), και πολλές φορές παλιότερα μου έκανε κριτική για πολλά πράγματα (όπως π.χ. για το παλιότερο punk ντύσιμο μου - έλεγε οτι ντύνομαι λίγο σαν "λέτσος", τα σκουλαρίκια κλπ), σε σημείο που όταν μέναμε μόνοι μας ένιωθα αμηχανία και τρακ, για το τι άλλο θα μπορούσε να βρει να μου την πει (μπορεί να μου την έλεγε για το πιο άκυρο πράγμα - π.χ. το οτι γέμισα το μπουκάλι με το νερό για να το βάλω στο ψυγείο και δεν γέμισε ολόκληρο αλλά τα 3,9/4 ξερω γω)...Τον τελευταίο 1 χρόνο έχουμε καλύτερη σχέση, πάω σπίτι του συχνότερα (εκεί που πέρσι πήγαινα 1 φορά το μήνα ξερω γω, δεν τον έπαιρνα σχεδόν καθόλου τηλ), βγαίνουμε για κανενα καφέ που κ που, μιλάμε για γκομενικά κλπ..(παρόλο που οκ, συνεχίζει να είναι ιδιότροπος και να μου τη λεει που κ που για άλλα μικροθέματα)Αλλά πραγματικά έχω ένα σφύξιμο στο λαιμό μου... Θέλω να του πω ποσο πολύ τον αγαπάω, αλλά αυτή η κατάσταση που ήμασταν παλιότερα με έχει κάνει να αισθάνομαι άβολα να του το πω, με έχει αποξενώσει η όλη φάση και δεν βρίσκω τον τρόπο να του το πω.. Είναι στα 50βάλε και φοβάμαι μήπως γίνει τίποτα καμια μέρα και δεν προλάβω να του το πω.. Ακούω αυτό το κομμάτι, και συγκινούμαι τόσο πολύ και αυτός ο φόβος με πονάει.. http://www.youtube.com/watch?v=YsXEa61iD9A Σ'αγαπώ ρε πατέρα...