Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Αν σκέφτεσαι ποιος "χρωστάει" σε ποιον, κάτι πάει λάθος
Δεν χρωσταω αγαπη , απλά αγαπω! Και τους γονεις και τα παιδιά μου.
Πλάκα με κάνεις;
Η αγάπη αυτή είναι πηγαία. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Κανείς δε τη χρωστάει σε κανέναν. Οι γονείς έχουν υποχρέωση να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέχρι να ενηλικιωθούν. Τα παιδιά έχουν (κατά την άποψή μου) ηθική υποχρέωση να ανταποδώσουν την φροντίδα αυτή στους ηλικιωμένους γονείς, αν και όταν τη χρειαστούν.
Και φυσικά σε όλα αυτά πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, διαφορετικές περιπτώσεις κτλ.
Κανείς δεν χρωστάει - και ιδιαίτερα αγάπη και χάρη- σε κανέναν. Δε ζούμε τη ζωή μας βάσει ενός "χρέους" που θα πρέπει κάποια στιγμή να αποπληρώσουμε. Για να αρχίσουμε από εκεί, επειδή το ερώτημα είναι τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση.
Από εκεί και πέρα, ο κόσμος είναι ο κόσμος και θέμα προσωπικό το αν θα αρέσει σε κάποιον ή όχι, αλλά το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν ζήτησε από τους γονείς του να τον γεννήσουν. Ένας πιο φανερός λόγος που δεν τους χρωστάει. Όπως και εκείνοι δεν του χρωστούν, αλλά θέλησαν και επέλεξαν να κάνουν παιδί. Επομένως, η αγάπη και η χάρη μέσα τους για αυτό που θέλησαν και επέλεξαν, έρχεται φυσικά και αβίαστα.
Και για τις δύο πλευρές ζήτημα συναισθημάτων όλα, οπότε το "χρέος" δεν κολλά εκεί.
