ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αγάπη της μάνας είναι πάντα αληθινή; είναι δίκαιη; Έχω πιάσει άπειρες φορές την μητέρα μου να μιλάει με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και να με κακολογει και όταν της το λέω ,με βγάζει τρελή. Λογω κάποιων οικονομικών προβλημάτων μένουμε μαζί της τα τελευταία 8 χρόνια,με τον άντρα μου και τα δύο παιδιά μας, φτιάχνουμε το δικό μας σπίτι οπότε ευελπιστούμε να φύγουμε σε 1-2 χρόνια.Η συγκατοίκηση είναι ιδιαίτερα δύσκολη για εμένα κυρίως που είμαστε σχεδόν όλη μέρα μαζί. Εχει την απαίτηση να ξέρει τα πάντα στο τι κάνουνε,που θα πάμε,τι θα ψωνίσουμε,τι θα φάμε.Οταν της λέω ότι πλέον είμαι μεγάλη κ έχω δική μου οικογένεια,και αποφασίζω με τον άντρα μου για όλα αυτά,μου απαντάει θιγμένη ότι μια κουβέντα είπα.Για όλα έχει μια κουβέντα,έχω βαρεθεί.Νιωθω να πνίγομαι.Ειναι πολύ τοξική,με καταπιέζει και δεν έχω άλλη υπομονή.Οτι και αν κάνει η αδερφή μου είναι σωστό και ότι αν κάνω εγώ υπάρχει ένα αλλά.Βλεπει τα πάντα,τι κάνω ,που πάω ,τι ψωνίζω και πάντα έχει κάτι να μου πει,να μου επισημαίνει συνεχώς ότι κάνω λάθος και όλα αυτά με λεπτομέρειες θα τα μεταφέρει στην αδερφή μου.Δεν θέλω να ξέρει τα πάντα, κανείς,δεν το σέβεται όμως και τηε τα λέει κρυφά στο τηλέφωνο..Εχει την απαίτηση να της δίνω φαγητό τακτικά γιατί αυτό το τρώνε ή δεν το φτιάχνει γιατί "εργάζεται κ κουράζεται "κ αν της το αρνηθώ μου κρατάει μούτρα κ με λέει τσιγγουνα.Σε αντίθεση με την αδερφή μου που πάντα δεν βάζει πολύ φαγητό για να δώσει γιατί" δεν τρώνε πολύ" οπότε το βάζει μετρημένο (δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα) Έχω βαρεθεί όλη αυτή της την συμπεριφορά και απ' την μια αισθάνομαι ενοχές που πολλές φορές αγανακτώ και της μιλάω άσχημα,αλλά δεν βάζει μυαλό και δεν εκτιμάει τίποτα από ότι της προσφέρω.Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω,είμαι απελπισμένη και πολύ θυμωμένη/στεναχωρημένη.