Γεια σου.
Αντιλαμβάνομαι ότι είσαι συναισθηματικό παιδί και νοιάζεσαι για τα συναισθήματα των άλλων , στην προκειμένη περίπτωση της μητέρας σου αλλά και της κοπέλας σου. Αυτό είναι όμορφο και θετικό ,αλλά θέλει προσοχή.
Τι εννοώ: αντιλαμβάνομαι και μια αδυναμία κυριαρχίας ,δυνατότητας οριοθέτησης , πιθανόν και θέματα αυτοπεποίθησης, γιατί τόσο τα παράπονα της μητέρας σου (που σε έχουν γεμίσει περιορισμούς) όσο και της κοπέλας σου σε προβληματίζουν τόσο ώστε να γράψεις αυτή την εξομολόγηση εδώ.
Η άποψη μου· Καταλαβαίνω ότι μένεις με την μητέρα σου και ότι είναι μόνη της. Αλλά το να σου γίνει βάρος είναι απαράδεκτο και άθελα της μπορεί να γίνει ακόμη και χειριστική αυτή η σχέση (συναισθηματικά) . Άλλο το «φροντίζω κάποιον που αγαπώ» ,άλλο το «θυσιάζω από την προσωπική μου ζωή για να καλύψω παράλογες ανάγκες που δεν θα έπρεπε να με αφορούν». Το να σκέφτεσαι να γυρίσεις τόσο νωρίς για να μην την αναστατώσεις, λες και δεν είναι η μητέρα σου αλλά το παιδί σου, ναι είναι υπερβολικό και για εμένα πλήρως παράλογο . Είσαι ενήλικας και πρέπει να κάνεις την ζωή σου. Δεν είσαι θεραπευτής γερόντων , και κακά τα ψέματα είναι σύνηθες αυτό - επειδή τα αγόρια έχουν αδυναμία στις μητέρες τους αν βρεθεί μια μητέρα μόνη που και λίγο θυματοποιείται να «κρεμαστεί» από τον γιο (όχι από κακία αλλά από αδυναμία ή μη συνειδητά) .Αυτή η γυναίκα μια μέρα πεθαίνει και ο γιος είναι ξαφνικά 40 χρόνων αλλά παιδί της μαμάς ακόμη. Με συγχωρείς αν τα λέω ωμά αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα , ωμή και σκληρή. Πρέπει πρώτα να κοιτάς την ζωή σου. Φυσικά δεν σου λέω να την παρατήσεις την μητέρα σου και να μην σε νοιάζει καθόλου, την κατανοώ την αγάπη, αλλά όχι και να είσαι 12 στο σπίτι για να μην ανησυχήσει η μαμά. Αυτό θα σε βλάψει. Αν είναι δυνατόν.