Γεια σου.
Αντιλαμβάνομαι ότι είσαι συναισθηματικό παιδί και νοιάζεσαι για τα συναισθήματα των άλλων , στην προκειμένη περίπτωση της μητέρας σου αλλά και της κοπέλας σου. Αυτό είναι όμορφο και θετικό ,αλλά θέλει προσοχή.
Τι εννοώ: αντιλαμβάνομαι και μια αδυναμία κυριαρχίας ,δυνατότητας οριοθέτησης , πιθανόν και θέματα αυτοπεποίθησης, γιατί τόσο τα παράπονα της μητέρας σου (που σε έχουν γεμίσει περιορισμούς) όσο και της κοπέλας σου σε προβληματίζουν τόσο ώστε να γράψεις αυτή την εξομολόγηση εδώ.
Η άποψη μου· Καταλαβαίνω ότι μένεις με την μητέρα σου και ότι είναι μόνη της. Αλλά το να σου γίνει βάρος είναι απαράδεκτο και άθελα της μπορεί να γίνει ακόμη και χειριστική αυτή η σχέση (συναισθηματικά) . Άλλο το «φροντίζω κάποιον που αγαπώ» ,άλλο το «θυσιάζω από την προσωπική μου ζωή για να καλύψω παράλογες ανάγκες που δεν θα έπρεπε να με αφορούν». Το να σκέφτεσαι να γυρίσεις τόσο νωρίς για να μην την αναστατώσεις, λες και δεν είναι η μητέρα σου αλλά το παιδί σου, ναι είναι υπερβολικό και για εμένα πλήρως παράλογο . Είσαι ενήλικας και πρέπει να κάνεις την ζωή σου. Δεν είσαι θεραπευτής γερόντων , και κακά τα ψέματα είναι σύνηθες αυτό - επειδή τα αγόρια έχουν αδυναμία στις μητέρες τους αν βρεθεί μια μητέρα μόνη που και λίγο θυματοποιείται να «κρεμαστεί» από τον γιο (όχι από κακία αλλά από αδυναμία ή μη συνειδητά) .Αυτή η γυναίκα μια μέρα πεθαίνει και ο γιος είναι ξαφνικά 40 χρόνων αλλά παιδί της μαμάς ακόμη. Με συγχωρείς αν τα λέω ωμά αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα , ωμή και σκληρή. Πρέπει πρώτα να κοιτάς την ζωή σου. Φυσικά δεν σου λέω να την παρατήσεις την μητέρα σου και να μην σε νοιάζει καθόλου, την κατανοώ την αγάπη, αλλά όχι και να είσαι 12 στο σπίτι για να μην ανησυχήσει η μαμά. Αυτό θα σε βλάψει. Αν είναι δυνατόν.
24.5.2024 | 17:39
Είμαι λάθος; Αν ναι, πείτε το μου, σας παρακαλώ.
Εδώ και 4 περίπου μήνες τα έχω φτιάξει με μια κοπέλα. Και ειλικρινά, τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω πώς να της συμπεριφερθώ. Στην αρχή, όλα καλά. Εδώ και κάποιο καιρό, όμως, ενώ περνάμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί (πάω σπίτι της και μπορεί να καθίσω από τις 2-3 το μεσημέρι μέχρι και τις 12 την νύχτα) και ενώ κάνουμε πολλά πράγματα μαζί και περνάμε καλά, πριν από μερικές ημέρες μου είπε κάτι και με στενοχώρησε. Είναι αλήθεια ότι, επειδή ζω με την μητέρα μου, η οποία, λόγω και της ηλικίας της έχει και κάποια προβλήματα υγείας, θέλω να μην γυρίζω τελείως ''άκυρες'' ώρες στο σπίτι, πολύ περισσότερο όταν λείπω ώρες ολόκληρες, συν το ότι, για να τα λέω και όλα και η μητέρα μου δυσανασχετεί όταν γυρίζω πολύ αργά και ανησυχεί, καλώς ή κακώς, μιάς και δεν έχει και κανέναν άλλον, ο πατέρας μου δυστυχώς έχει πεθάνει. Εγώ δεν λέω ότι η μητέρα μου είναι σωστό αυτό που κάνει, αλλά και τί να την κάνω... Έτσι και εγώ, φροντίζω να είμαι πίσω κατά τις 12.30 με 01.00 Να μην το τραβάω μέχρι τις 03.00, για παράδειγμα. Και όλο αυτό γίνεται 4-5 φορές την εβδομάδα και πολλές φορές σε συνεχόμενες ημέρες. Η κοπέλα που τα έχω μένει μόνη της, χωρίς υποχρεώσεις. Και προχτές, την ώρα που έφευγα από το σπίτι της, εκεί κατά τις 12.30, με αποκάλεσε ''Σταχτοπούτο'', επειδή κατά την άποψή της γυρίζω σπίτι μου πολύ νωρίς. Με πείραξε πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός της, αλλά δεν της είπα τίποτα. Σήμερα όμως όλη την ημέρα, το σκέφτομαι και έχω στενοχωρηθεί πολύ...Σήμερα το πρωί που συναντηθήκαμε για λίγο, κατάλαβε ότι κάτι έχω, αλλά εγώ δεν της είπα τίποτα. Εντάξει, μπορεί να έχει και δίκιο... Αλλά και τί να κάνω; Να αφήσω την μητέρα μου τελείως στο έλεος του Θεού; Λείπω που λείπω ώρες ολόκληρες, πολλές φορές και πάνω από 10 σερί ώρες για να είμαι μαζί της (με την κοπέλα εννοώ) και εννοείται ότι τα πρωινά δουλεύω, (αρα επί της ουσίας λείπω όλη την ημέρα)... Να γυρίζω σπίτι στις 03.00 και 04.00 το πρωί, ούτε και εγώ το θέλω κάτι τέτοιο... Και ρωτάω τώρα εγώ: Ήταν σωστό αυτό που μου είπε; Είναι πράγματι έτσι; Καλά έκανε και το είπε; Εμένα πάντως, από την ώρα που μου το είπε, κάτι ράγισε μέσα μου ως προς τα συναισθήματά μου για εκείνη... Εκτός αν είμαι εγώ λάθος 100%, οπότε, ας μου πει κάποιος τί να κάνω... Ευχαριστώ
6
