Μηνες εχτιζε ενα ενδιαφερον απεναντι μου προσπαθωντας να ξεπερασει τη συστολη του. Εξ αρχης μου συμπεριφεροταν διαφορετικα απο αλλες στο χωρο γυρω και φαινοταν πολυ μαζεμενος. Σιγα σιγα αρχισε να δειχνει ολο και πιο ξεκαθαρα σημαδια μεχρι που σχεδον μου ειπε οτι ενδιαφερεται. Ομως αντι να περιμενω να νιωσει ανετα και να το κανει με τον τροπο του στο σωστο timing, βιαστηκα και τον επιασα απροετοιμαστο. Οταν μου απαντησε οτι εχει πολλα να τον απασχολουν αυτον τον καιρο (και το ειχα ψυχανεμιστει απο πριν καπως η χαζη), εκλεισα την πορτα αφοριζοντας το ενδιαφερον του και τρομαξε. Πιστευα οτι επαιζε μαζι μου αντι να σκεφτω πως ισως οντως εχει σκοτουρες ο ανθρωπος, κατι που μου ειπαν και πολλοι αντρες φιλοι μου. Συνειδητοποιησα οτι εκανα λαθος, το ειπα και δεχτηκε τη συγνωμη μου με χαμογελο, ομως το αφησαμε εκει. Και τωρα τι;
Το ενδιαφερον του ηταν ειλικρινες, το πιστευω. Και το δικο μου. Δε θελω να τον πιεσω, εδρασα ηδη βιαστικα μια φορα και δε σεβαστηκα το χρονο που φαινοταν οτι ηθελε να παρει. Ξερω οτι θα ξαναβρεθουμε πολλες φορες ο ενας μπροστα στον αλλο, αν οχι τωρα τοτε στο συντομο μελλον. Δε θελω να πιστεψω πως τα πραγματα ληγουν ετσι αδοξα απο ενα τετοιο στραβοπατημα πριν να εχουν καν την ευκαιρια να ξεκινησουν. Το νιωθω πραγματικα οτι κατι υπηρχε εκει.
Θελω να αφησω το χρονο να κανει τη δουλεια του και την οποια αποσταση να δειξει την αληθεια. Υπαρχει αραγε ελπιδα για μια δευτερη ευκαιρια να συνεχισουμε εκει που εμεινε τοσο ξαφνικα;