Ωραία φάση. Μου θύμισες τον εαυτό μου, παλιά. Κάποτε, είχα δει μία που μόλις έβγαινε από πολυκατοικία ενώ εγώ περπατούσα στο δρόμο. Ήταν σένια ντυμένη και κρατούσε δύο χάρτινες τσάντες, με τη δική της περασμένη από τον ώμο.
Την ακολούθησα για λίγο, αλλάζοντας τη διαδρομή μου μαγνητισμένος από την ομορφιά της. Πήγε σε στάση λεωφορείου εκεί κοντά και εκείνη ακριβώς την ώρα, πέρασε το λεωφορείο και μπήκε.
Έσκασα από το κακό μου που δεν είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου για να της μιλήσω. Τότε είπα μέσα μου :
" Είναι το μοναδικό λεωφορείο που περνά από αυτή τη στάση. Και περνάει ξανά από εδώ αφού κάνει κυκλική διαδρομή...θα την περιμένω, μπας και τελειώσει τη δουλειά της και κάποια στιγμή επιστρέψει, ώστε να της μιλήσω...δεν γίνεται να μη γυρίσει σπίτι της! "... τόσο είχε καρφωθεί η εικόνα της στο μυαλό μου.
Την περίμενα 1,2, 5 ώρες. Καλοκαίρι όπως τώρα, μεσημέρι με ήλιο ντάλα μέσα στο καμίνι.
Πέρασαν πολλά λεωφορεία. Δεν φάνηκε. Μετά, σκέφτηκα ότι δε μου υποσχέθηκε δα και πότε θα γυρίσει · και τί βλακεία έκανα να χάσω τζάμπα και άδικα 5 ώρες από τη ζωή μου μέσα στην ταλαιπωρία περιμένοντας μιαν άγνωστη...
Δεν ήταν κέντρο Αθήνας, αλλά σε απόμερη γειτονιά. Και δεν ήμουν κοντά στα πενήντα, μόλις είχα καβαντζάρει τα δεκαεννιά, είχα χρόνο να χαλάσω.
Με λίγα λόγια, χαρά στο κουράγιο σου.
1.7.2024 | 15:15
Αχ ο χρόνος......κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
Την είδα να παλεύει να παρκάρει το αμάξι στο στενό απέναντι από το μαγαζί του φίλου μου. Όταν τελικά τα κατάφερε και με πλησίασε,μου κόπηκαν τα πόδια.Ένα χαμόγελο, δυο υπέροχα γαλάζια σαν τον ουρανό, μαλλιά καστανόξανθα μέχρι την μέση ίσως και παρακάτω. Της εξήγησα απλά πως εκεί που το πάρκαρε θα φάει ένα πρόστιμο και πως είμαι πρόθυμος να της πιάσω μια άλλη θέση που είχε αδειάσει. Μου χαμογέλασε γλυκά. Και όταν τελικά το έβαλε εκεί που έπρεπε της είπα αν της βρίσκεται ένα ευρώ για να παρκάρει μιας και η θέση είναι ελεγχόμενη. Δεν είχε,δεν θα αργούσε απλά θα πήγαινε για ένα χαρτί. Οκ είπα άστο επάνω μου. Οκ μου απάντησε...Δεν ζήτησα τηλέφωνο ούτε όνομα, την πλήρωσα εγώ την κάρτα της. Όταν έστριψα την Ακαδημίας μπας και την πετύχω είχε εξαφανιστεί. Αχ αυτός ο χρόνος.....Γιατί να μην ήταν λίγο περισσότερος να της μιλούσα, αχ αυτός ο χρόνος που σε λίγες μπαίνω στο παρά τρία για τα πενήντα, αχ αυτός ο χρόνος κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Να προσέχεις γαλαζομάτουσσα κοπελιά με το αυτοκίνητο σου που έχει και ένα μικρό καρχαρία μεταλλικό στο πλάι.
2
