ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω έντονο άγχος για το μέλλον και τύψεις ότι αφήνω τον χρόνο να περνάει χωρίς να κάνω τίποτα. Πρόσφατα πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στον τόπο καταγωγής μου για να μείνω ξανά μαζί με τους γονείς μου. Από τότε που ήρθα εδώ η κατάθλιψη μου έχει ενταθεί. Πέρα από την οικογένεια μου δεν έχω τίποτα άλλο εδώ. Δεν έχω φίλους, δεν έχω σχέση, ούτε μπορώ να βρω μια δουλειά που με γεμίζει. Αισθάνομαι ότι αποτελώ βάρος για τους γονείς μου. Τον χειμώνα δούλευα πάνω στο αντικείμενο μου, όμως τα λεφτά στον τομέα μου είναι πενιχρά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το μετάνιωσα αυτό το πτυχίο. Δεν νιώθω ότι με γεμίζει. Τώρα το καλοκαίρι δεν δουλεύω και προσπαθώ να βρω μια άσχετη δουλεία γιατί δεν μου αρέσει το αντικείμενο μου και απλά πήγαινα δυστυχισμένη κάθε μέρα στην δουλειά (είμαι φιλόλογος). Όσο βρισκόμουν στον τόπο που έκανα σπουδές έκανα εθελοντική εργασία στον τομέα της ψυχικής υγείας και της κοινωνικές εργασίας. Από τότε άρχισα να νιώθω ότι έκανα μεγάλο λάθος στην επιλογή σπουδών και ότι κάνοντας μια δουλειά που να προσφέρει πραγματική βοήθεια θα με ολοκλήρωνε σαν άνθρωπο. Θέλω να μην αφήσω τον χρόνο άλλο να περνάει και να προσπαθήσω να μεταπηδήσω κλάδους. Σε γενικές γραμμές οι γονείς μου είναι υποστηρικτικοί αλλά δεν θα ήθελα να τους επιβαρύνω και άλλο για αυτό θέλω να μαζέψω χρήματα και να προσπαθήσω να δουλεύω και να σπουδάζω στο δεύτερο πτυχίο μου ταυτόχρονα. Με έχει πιάσει μια απελπισία και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Θέλω να το τολμήσω αλλά από την άλλη φοβάμαι μήπως αποτύχω. Συγγνώμη αν το κείμενο μου κούρασε και αν τα "προβλήματα" μου δεν είναι σοβαρά, απλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου κάπου. Μιας κ δεν έχω φίλους που να μπορώ να το μοιραστώ, αλλά και δεν θα ήθελα να μιλήσω ακόμη στην οικογένεια μου χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη, είπα να εξομολογηθώ εδώ. Σας ευχαριστώ αν μπήκατε στον κόπο να το διαβάσετε. Κ23