ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
31.7.2024 | 01:36

Χελπ

Θέλω συμβουλές σχετικά με τον αδερφό μου. Εγώ μένω σε άλλη πόλη λόγω μεταπτυχιακού. Γύρισα σπίτι για διακοπεσ και τον βρήκα σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Μένει με τη μαμά μου. Πρόσφατα έχασε τη δουλειά του και το πτυχίο του το παράτησε. Έχει ξεκινήσει ουσίες και πιστεύω έχει χρόνια κατάθλιψη . Φίλους δεν έχει,κοπέλα δεν έχει. Είναι μόνο 25 χρόνων και βασανίζεται τόσο ψυχολογικά. Η οικογένεια μου δεν εχει την δυνατότητα να προσφέρει οικονομικά και ο καημένος δεν έχει ούτε να πάρει ένα καφέ. Δουλεύει σε ένα μαγαζί τώρα και του δίνουν ψίχουλα για καθημερινή εργασία. Πως μπορώ να τον βοηθήσω; Σε ψυχολόγο δεν θέλει να πάει. Έχω αρχίσει και φοβάμαι ότι έχει αλλεσ τάσεις :( Η μαμά μου ειναι αρκετά αυταρχική και παρεμβατική και κάθε μέρα τσακώνονται. Τόσο καιρό εγώ ζω τη ζωή μου και είχα άγνοια του τι συμβαίνει εδώ. Έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ και δεν θέλω πλέον ούτε διακοπεσ να πάω που είχα κανονίσει.. νιώθω πνιγμένη. Είμαι το μόνο άτομο που μου μιλάει αλλά κάποια στιγμή εγώ θα ξανά φύγω..
5
 
 
 
 
σχόλια

πολύ δυσκολη πίστα Ο αδελφός σου υποφέρει εξαιτίας της μανας σας (κ ίσως κ άλλων θεμάτων π έχει κ μπορεί ν μην είναι γνωστά), το πως όλη την κατάσταση την αντιμετωπίζει κ τ εισπράττει εκείνος, είναι κάτι που όσο κ ν υποθέτεις δεν είναι αντιληπτό απο εσένα ως βίωμα Ναι μπορείς ν ζητήσεις βοήθεια απ κάποιες τηλ γραμμές κλπ κ σίγουρα ένας ψυχολόγος (υπάρχουν κ δημόσιοι) είναι απαραίτητος ΟΜΩΣ αν δεν αυτονομηθεί μ κάποιο τρόπο οικονομικά κ μακριά απ την άμεση επιρροή της ΔΕΝ θ υπάρξει λύση ή βελτίωση Καλό κουράγιο (η ιδέα π γράφτηκε ν μείνει μαζί σου κ εργασία είναι καλή, όσο γ εργασία σίγουρα μπορεί ν βρει κάτι στην ηλικία π είναι γ ν αρχίσει ν ξεφεύγει κλπ)

Να πάρεις την μητέρα σου και να επισκεφτείτε έναν ειδικό για να τον συμβουλευτειτε σχετικά με τα θέματα που αντιμετωπίζει. Είναι σημαντικό να πάει και η μητέρα σου γιατί με την συμπεριφορά της τον κάνει χειρότερα . Εάν μπορείς να μείνεις παραπάνω θα ηταν καλο και γενικοτερα να τον παρακινεις να βγαίνετε και να κάνετε πράγματα μαζί. Να μην μένει μόνος του.

Πέρασα κι εγώ κάποτε κάτι αντίστοιχο με τον δικό μου αδερφό και αυτό που έκανα ήταν να τον βγάζω έξω. Κανόνιζα να βγω για φαγητό π.χ. και του έλεγα να έρθει μαζί να αλλάξει περιβάλλον. Βοήθησε κάπως την κατάσταση αλλά ήθελε τον χρόνο του. Μίλησέ του, παρακίνησέ τον να κάνετε μαζί δραστηριότητες ώστε να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Τότε μπορεί να δεχτεί να πάει στον ψυχολόγο ή να βρει έστω μια καλύτερη εργασία. Όπως και να έχει, σας εύχομαι τα καλύτερα και όλα σύντομα να πάρουν θετική τροπή!!! Καλό μήνα με υγεία!!!

Γιατι δεν τον παιρνεις μαζι σου , στην πολη που ζεις? Με προυποθεση να βρει εκει δουλεια και να τον βοηθησεις να κοινωνικοποιηθει. Απομακρυνε τον απο το περιβαλλον που τον καταπιεζει και δωσε του μια ευκαιρια. Να προσεξεις μη σε "καταπιεί" ομως .

Εάν μένει μόνο με τη μαμά σου ή και με άλλους στην οικογένεια, πρέπει να έχεις μία σοβαρή συζήτηση μαζί τους (χωρίς ο ίδιος να είναι παρών) και να προσπαθήσεις να τους πείσεις να είναι πλήρως υποστηρικτικοί μαζί του και καθόλου αυταρχικοί ή επικριτικοί.
Είναι το μοναδικό περιβάλλον που του έχει απομείνει για να ζει, επομένως για την ψυχοσύνθεσή του παίζει τεράστιο ρόλο το να είναι θετικό ή το αντίθετο.
Χρειάζεται να ζει σε ήρεμο περιβάλλον χωρίς τσακωμούς και εντάσεις.
Πέρα από αυτό, συζήτησε και μαζί του και προσπάθησε να του δείξεις ότι είσαι εξίσου υποστηρικτική και να τον πείσεις, ότι ανεξάρτητα της απόστασης θα είσαι πάντα δίπλα του σε ό,τι χρειαστεί. Κάνε τον να νοιώθει χαρούμενος και απέφευγε να σε βλέπει και εσένα θλιμμένη. Όσο είσαι εκεί, προσπάθησε να βγαίνετε μακριές βόλτες οι δυό σας και με ήπιο τρόπο απομάκρυνέ τον όσο μπορείς από τη λογική των "ουσιών".
Επίσης, παρακίνησέ τον να συνεχίσει με το πτυχίο του ώστε να απαγκιστρωθεί από τη μελαγχολία που του προκάλεσε η απώλεια της δουλειάς του.
Αν τέλος, δεις ότι τίποτα από αυτά δεν βοηθάει, κάνε εσύ μία επίσκεψη σε ψυχολόγο περιγράφοντας επακριβώς το πρόβλημα, μήπως σου δώσει κάποια διαφορετική απάντηση.
Σου εύχομαι από καρδιάς να τα καταφέρεις και πάνω από όλα να επιδείξεις ψυχική δύναμη ώστε να μην επηρεάσει και σένα.

Scroll to top icon