Είμαι δειλός. Το παραδέχομαι. Συν το ότι, έχω την τάση να μπλέκω σε σχέσεις αδιέξοδες, αντικειμενικά με ακατάλληλα πρόσωπα, παρασυρόμενος από τον ενθουσιασμό (και από την επιπολαιότητά μου), με τελικό αποτέλεσμα, κάποια στιγμή να το μετανιώνω και να μην ξέρω πώς να απομακρυνθώ (το είπα και στην αρχή, είμαι δειλός),Πιο συγκεκριμένα, είμαι σε σχέση εδώ και 9 μήνες. Η σχέση από την αρχή ήταν κάπως αλλόκοτη, για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσω. Μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων μηνών, ομολογώ ότι, κάπου άρχισα να κουράζομαι και να βαριέμαι και λιγάκι. Η συγκεκριμένη σχέση ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να καταλήξει κάπου και άρα, από την πλευρά μου έχω αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου, κάτι το οποίο έγινε πολύ απότομα. Ενώ τους πρώτους 6-7 μήνες πετούσα στα σύννεφα, ξαφνικά άρχισα να προσγειώνομαι απότομα. Αν δηλαδή ήμουν στο 100%, τώρα είμαι στο 40%.Δεν έχω ξενερώσει, που λέμε, απλώς αισθάνομαι ότι πλέον δεν με γεμίζει όλο αυτό. Το κακό είναι ότι, μάλλον επειδή η σχέση μου αυτό το έχει αντιληφθεί, έρχεται όλο και πιο κοντά μου συναισθηματικά, με αποτέλεσμα να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Το ότι η σχέση είναι εξ αντικειμένου αδιέξοδη, ασφαλώς το γνωρίζει και η ίδια. Αλλά, δεν θέλει να χωρίσει -το αντίθετο θα έλεγα-. Χτες βγήκαμε και ειλικρινά πέρασα πληκτικά. Σαν να μην είχα τίποτα περισσότερο να δώσω. Όταν γύρισα σπίτι μου, πέρασα πολύ πιο όμορφα και ας ήμουν μόνος. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι έγινε. Και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πλέον ξεκάθαρα ότι, πλέον δεν θέλω να είμαι άλλο μαζί της. Πώς θα μπορέσω να λήξω την όλη σχέση με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς; Πείτε καμία ιδέα...