ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 3 χρόνια εργάζομαι σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Πέρυσι ήρθε ένας συνάδελφος που εδώ και εναν χρόνο με φλερτάρει και γενικότερα είμαστε πιο κοντά οι δυο μας. Το φλερτ αυτό διαρκεί περίπου εναν χρόνο, καθημερινά μου έδειχνε προσοχή και φαινόταν πως τον ενδιαφέρω, καθώς το έχουν παρατηρήσει και τρίτα πρόσωπα. Παρόλο που στην αρχή δεν τον ειχα παρατηρήσει, σιγά σιγά, γνωρίζοντας τον άρχισε να μου αρέσει και εμένα και ξεκίνησα να ανταποδίδω το φλερτ. Κάθε φορά που πήγαινα να κάνω ένα βήμα παραπέρα μου το έκοβε ή έβαζε εναν τοίχο, χωρίς όμως να κόψει το φλερτ και την προσοχή που μου έδινε. Είμαι σίγουρη πως του αρέσω, φαίνεται απ τον τρόπο που με κοιτάζει, το νιώθω. Παρόλο που μου άρεσε πολύ το «παιχνιδακι» που είχαμε μεταξύ μας, αποφάσισα να του πω στα ίσα πως μου αρέσει, γιατι με είχε κουράσει το να αναρωτιέμαι και το να προσπαθώ να ερμηνεύω τη στάση του. Στο μεταξύ, είχε τύχει σε τρίτα πρόσωπα να παραδεχτεί ότι του αρέσω, αλλά πως δεν είναι σωστό να προχωρήσει η όλη φάση, επειδή είμαστε συνάδελφοι. Εν τελει του είπα πως μου αρέσει. Εκείνος, έκανε τον έκπληκτο. Πως δεν το περιμενε, πως πέφτει απ τα σύννεφα. Είχε ένα πολύ σοβαρό και απόμακρο ύφος, καμία σχέση με αυτό που έβλεπα καθημερινά στη δουλειά. Μου ξεκαθάρισε επίσης πως δεν υπάρχει τίποτα από πλευράς του. Εγώ ήθελα απλά να συζητήσουμε σαν ενήλικες, να μου πει ο,τι έλεγε και όταν δεν είμαι παρουσα και να μπορεσω να εκφέρω και εγώ γνώμη για κάτι που με αφορά, να έχω λόγο. Με την απάντηση που μου έδωσε σκάλωσα και δεν ειχα καν τι να του πω. Δεν πιστεύω πως με κορόιδευε, είμαι σίγουρη πως έστω με συμπαθει. Τωρα είναι πολύ απόμακρος, το κλίμα ανάμεσα μας έχει αλλάξει. Δεν θέλει καν να είναι στον ιδιο χώρο μαζί μου και προφανώς τα πειράγματα και το φλερτ έχουν σταματήσει. Μου λείπει η οικειότητα που είχαμε και ντρέπομαι παρά πολύ , νιώθω πολύ άβολα. Με τον τρόπο που με αντιμετώπισε, νιώθω λες και είμαι καμία φαντασιοπληκτη που τα δημιούργησε όλα με το μυαλό της.