Γειά σου. Εγώ είμαι στα 27 και είμαι στην πρώτη σχολή αει ακόμα και παλεύω να την τελειώσω, βέβαια, δουλεύω, αλλά επειδή είχα πολλά οικογενειακά προβλήματα και υγείας και οικονομικά άργησα με τις σπουδές και αν και ίσως δεν έχουμε ίδια ιστορία με άγγιξε αυτό που είπες. Λυπάμαι αν έχεις εισπράξει σχόλια επικριτικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν αναβάλουμε κάποιες καταστάσεις και μετά το πράγμα ξεφύγει, νοιώθουμε μια μαχαιριά στην καρδιά και στην ψυχή και ένα αίσθημα ότι ντρεπόμαστε για εμάς. Θέλει πολλή δουλειά για να ξεφύγουμε από αυτό. Εγώ θα σου πρότεινα ψυχοθεραπεία. Γιατί η αναβλητικότητα δεν είναι ποτέ το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα κάποιου άλλου ψυχικού τραύματος που μας βασανίζει. Εύχομαι να βρεις το δρόμο σου και να μην επηρεαστείς από άλλους. Ο κόσμος πάντα θα κρίνει. Πάντως, το ότι ήδη έχεις ένα πρώτο πτυχίο δεν είναι κάτι βοηθητικό; Εννοώ για να βρεις δουλειά.
3.10.2024 | 12:17
αναβολή ζωής
Είμαι 37 και όλο αναβάλλω την ζωή μου.
Είμαι 37 και δεν έχω εργαστεί ποτέ μου.
Είμαι πίσω σε όλα.Μα ναι ιδίως στο εργασιακό. Με τρομάζει η ιδέα της στασιμότητα ατην δουλειά οτι δηλαδή θα βρω μια δουλειά και αυτό είναι δεν θα έχω κάτι αλλο να περιμένω εκεί και με τρομοκρατεί η ιδέα πώς θα κυλάει το 8 ωρο κάθε μέρα που θα κοιτάζω διαρκώς το ρολόι. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουν οι δικοί μου είναι πώς γίνεται με τοσα χαρτιά που έχω να είμαι σε αυτή την κατάσταση. Και με κάνουν να ντρέπομαι να βυθίζομαι στην θλίψη μου χειρότερα. Έτσι θλιμμένη δεν μπορώ να κινητοποιηθώ.
Φοβάμαι για το μέλλον μου το οποιο αναβάλλω.
Τώρα είμαι επι πτυχίω για την δεύτερη σχολή αει. Και δεν αντέχω να πηγαίνω στις διαλέξεις με φοιτητές που τους περνάω 17 χρόνια.
Νιώθω χάλια. Και το χειρότερο; Φοβαμαι οτι και με αυτό το πτυχιο ΑΝ το πάρω, πάλι θα βρω δικαιολογίες να μην εργαστώ στο αντικείμενο.
Ειμαι να με κλαις.
Δεν ξέρω πώς να βγω απο αυτό.
9
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [20.12.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-12-20/__LiFO_10%2B1_Previews%2810%29.jpg?h=748d7e9c&itok=xZ3nWt1B)
