Η αλήθεια είναι πως ο οικονομικός παράγοντας είναι εξαιρετικά σημαντικός στη ζωή μας,μας αρέσει δε μας αρέσει.Ειναι λογικό να επηρεάζεται η διάθεσή σου,όταν τα οικονομικά δεν είναι καλά.
Μια ακόμα πικρή αλήθεια,είναι πως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στη χώρα μας και δεν προβλέπεται ανάκαμψη για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι για να μην προσπαθείς για κάτι καλύτερο.Υπαρχουν λύσεις,απλά στην αρχή θα πρέπει να ζοριστεις λίγο.Αν πχ,οι γονείς σου δεν σε βάζουν να μετέχεις στα έξοδα του σπιτιού,μπορείς για κάποιους μήνες να αποταμιεύεις τον μισθό σου,να μαζέψεις ένα μικρό κεφάλαιο ώστε να μπορέσεις να κάνεις ένα ξεκίνημα.Προσωπικα υποστηρίζω την εύρεση δεύτερης εργασιας,,είπαμε θα ζοριστεις λίγο προκειμένου να ανακάμψεις οικονομικά.
Μια λύση πάρα πολύ διαδεδομένη,σε χώρες του εξωτερικού που τώρα αρχίζει και βρίσκει έδαφος και στην Ελλάδα είναι η ενοικίαση δωματίου σε σπίτι,με ενοίκιο 50 ευρώ το μήνα και συμμετοχη στα έξοδα του σπιτιού που όμως μοιράζονται άρα δεν μιλάμε για κάνα τρελό πόσο.Ψαξε σε ανάλογα site,έχει πάρει το μάτι μου τέτοιες αγγελίες.Φυσικα δεν είναι κάτι ιδανικό,όμως είναι μια καλή αρχή προκειμένου να απογαλακτιστεις από την οικογένεια σου.Και αν βρεις δεύτερη δουλειά,ουσιαστικά θα λείπεις όλη μέρα,θα πηγαίνεις μόνο για έναν ύπνο,και όλα τα λεφτά θα σου μένουν στην άκρη ώστε μελλοντικά να κάνεις κάτι καλύτερο.Δυστυχως αν δεν έχεις οικογενειακή περιουσία,δεν βλέπω άλλη λύση.
Να θυμάσαι πως η αδράνεια και η ηττοπάθεια είναι ο,τι χειρότερο,και κυρίως πως οι γονείς σου δεν θα ζουν για πάντα.
8.11.2024 | 15:23
Σε οριακή κατάσταση εδώ και καιρό
Θα κλείσω όπου να 'ναι τα 32 και ακόμα μένω με τους γονείς μου. Πώς να νοικιάσω μόνη μου όταν ο μισθός μου είναι 600 ευρώ και ό, τι βλέπω σε αγγελίες για γκαρσονιέρες ξεκινά από 350+ ; Και μιλάμε μόνο για το νοίκι!
Το θέμα είναι ότι είμαι σε όλα τα επίπεδα βρίσκομαι σε οριακή κατάσταση. Σαν ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί.
Δεν περνάω πια καλά στην δουλειά μου (τα πρώτα χρόνια δεν ήμουν έτσι), στο σπίτι είμαστε 4 ενήλικες (μένει και ο μεγαλύτερος αδερφός μου) και γενικά είμαστε ένα μπάχαλο. Κάθε μέρα μιζέρια, ο πατέρας μου αγχώνεται ότι κανείς από τους δυο μας δεν έχει σχέση, ούτε κοινωνικές συναναστροφές (πιστεύω ότι γερνάει και τον έχει πιάσει ο φόβος του θανάτου ειλικρινά, αν και δεν είναι τόσο μεγάλος - εγγονάκι κι εγγονάκι), η μητέρα μου με έχει βάλει στόχο γιατί δεν έχω καθόλου φίλες και τον πιο πολύ χρόνο μου εκτός δουλειάς απλά κάθομαι στον υπολογιστή.
Το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι πια δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Δεν βλέπω το νόημα σε τίποτα, ούτε φως στο τούνελ βλέπω. Απλά δεν έχω όρεξη, εδώ και καιρό νιώθω ότι έχω παραιτηθεί από την ζωή μου. Για ερωτική σχέση είναι κάτι εντελώς αλλού, τόσο αλλού που το έχω βγάλει πια από σκέψη.
Και μέσα σε όλα αυτά θέλω απλά έναν δικό μου χώρο, έναν δικό μου κόσμο να κρυφτώ αλλά εδώ στο σπίτι με τους γονείς μου νιώθω συνέχεια ότι κάποιος με παρακολουθεί, ότι συνέχεια οι γονείς μου σκέφτονται ''νέα κοπέλα και δεν προσπαθεί για τίποτα''. Γενικά όσες φορές έχω συζητήσει για ''ψυχολογικά'' θέματα βγαλμένα από την ζωή πιο πολύ νιώθω ότι η μητέρα μου με κατηγορεί, παρά με βοηθάει. Είναι σαν τους life coach που συνεχώς σε κατηγορούν ότι τα πάντα είναι στο χέρι σου και θες απλά να ουρλιάξεις '' Ρε μαλ@@@κες δεν βλέπετε σε τι κόσμο ζούμε, πώς για ΌΛΑ πια φταίω εγώ;; ''
2
