Μην ανησυχείς, ίσως και να πρόκειται για μια προσωρινή κρίση που υποθέτω ότι χτυπάει τα mid-30s. Είσαι ακόμα νέα και έχεις όρεξη να κάνεις κάτι, ήδη έκανες βήματα μπροστά, τα οποία στην πατρίδα σου δεν θα μπορούσες να κάνεις ούτε αυτά. Ίσως η πηγή της αποκαρδίωσής σου να οφείλεται ότι είχες εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στις μεταπτυχιακές σπουδές, σε συνδυασμό με τις πολλά υποσχόμενες προοπτικές στη χώρα που μετανάστευσες. Κι ωστόσο, ειδικά αν δεν σκόπευες να κάνεις ακαδημαϊκή καριέρα, ένα απαιτητικό μεταπτυχιακό μπορεί να σ' αφήσει με burn-out και το ερώτημα "και τώρα τι;" Βάλε και σ' αυτό ότι δεν είχες την αποκατάσταση στην οποία ίσως πόνταρες, λογικό είναι να σε καταβάλει κάπως. Κι ωστόσο, έκανε σπουδές, έμαθες κάτι καινούριο, ήταν κι αυτό πρόοδος και μπράβο σου! Συν τοις άλλοις, παρά τη σχέση και τους κύκλους φίλων σου, πώς να το κάνουμε... Όσο περισσότερο βρίσκεσαι μακριά απ' την πατρίδα όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες, τόσο πιο πολύ αποκτάς ένα αίσθημα ότι είσαι "ξένη" εκεί. Πόσοι Έλληνες που έφυγαν ένιωθαν έτσι. Στην Ελλάδα ένιωθαν ξένοι, γιατί είχαν πιο διευρυμένους ορίζοντες και διαφορετική νοοτροπία απ' τον μέσο ντόπιο, αλλά όταν βρέθηκαν στα ξένα, νιώθουν Έλληνες μεν, αλλά ξένοι ως προς τη χώρα στην οποία ζουν. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να πει κανείς "όπου γη και πατρίς," αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Να σας πω κάτι; Αν τυχόν δείτε ότι δεν φτιάχνει η κατάσταση, αν δεν βλέπετε το νόημα να ζείτε άλλο πια στη χώρα που είστε, τότε καλύτερα να δουλέψετε όπου νά 'ναι, αρκεί να κάνετε ένα κομπόδεμα και να φύγετε είτε στην Ελλάδα ή έστω σε κάποια νοτιοευρωπαϊκή χώρα. Καλύτερα η ψυχική υγεία παρά να υποφέρετε. Διαφορετικά, και είναι ένα σενάριο που θα σου το ευχηθώ εγκάρδια, μακάρι να πάρεις πίσω τις δυνάμεις σου, να μάθεις τη γλώσσα και να έχετε αρκετά χρήματα ώστε να επισκέπτεστε την Ελλάδα όσο πιο συχνά το θέλει η καρδιά σας.
19.11.2024 | 02:51
Θλιμμένη
Βρίσκομαι σε μια βόρεια χώρα του εξωτερικού με τον σύντροφό μου, έχω και κάποιους φίλους εδώ που αν και δεν τους βλέπω πολύ συχνά, είναι πολύ ωραία η σχέση μας.
Όμως, μόλις τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, που η αλήθεια είναι ότι με άγχωσε αρκετά, αν και εντέλει πήγε καλά. Το θέμα μου είναι ότι τώρα δεν δουλεύω, δεν έχω ξεκινήσει ακόμη τα μαθήματα να μάθω τη γλώσσα καθώς έπρεπε να ψάξουμε για σπίτι καθώς δεν μπορούσαμε να μένουμε άλλο σε φοιτητικά διαμερίσματα. Καθώς βρίσκομαι κοντά στα mid-30s πλέον, όμως νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ' αυτά που μου αρέσουν σε επαγγελματικό επίπεδο και αυτό μου δημιουργεί μια απογοήτευση. Προσπάθησα πολύ για το μεταπτυχιακό μου για παράδειγμα και να κατανοήσω την έρευνα και την ερευνητική σκέψη, κάτι που δεν μου ήταν οικείο και δεν μπορώ να πω ότι ήμουν εξαιρετική. Γενικώς, νιώθω τελευταία ότι δεν αξίζω πολύ και ότι δεν έχω ελπίδες να κάνω τίποτα σπουδαίο. Το ξέρω ότι θα μου περάσει κάποια στιγμή και θα γειωθώ στο να είμαι καλά και να προσφέρω στον βαθμό που μπορώ, χωρίς να τρελαίνομαι. Μέχρι τότε βέβαια, νομίζω θα νιώθω κάπως άσχημα με εμένα.
2
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [20.12.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-12-20/__LiFO_10%2B1_Previews%2810%29.jpg?h=748d7e9c&itok=xZ3nWt1B)
