Και ενώ όλα ήταν μια χαρά και ποτέ δεν μου είχε δείξει τέτοια σημάδια στον 1 χρόνο που είμαστε μαζί, χτες το μεσημέρι και ενώ εγώ ήμουν σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού, μπαίνοντας στο υπνοδωμάτιο, την είδα να αφήνει βιαστικά το κινητό μου πάλι πάνω στο κομοδίνο. Την είδα στο ''τσακ'' που λέμε, αλλά την είδα... Δεν αντέδρασα καθόλου και έκανα πως δεν κατάλαβα. Εκείνη με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο αγωνία για το αν την κατάλαβα ή όχι και εγώ απλά έκανα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μάλλον της δημιούργησα την πεποίθηση ότι, έστω και στο παρά 1' δεν κατάλαβα ότι κοίταζε το κινητό μου και ότι την γλίτωσε, που λέμε. Να ξεκαθαρίσω το εξής: Είμαι 100% εντάξει απέναντί της και ειλικρινά, δεν της έχω δώσει την παραμικρή αφορμή. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, με άλλα λόγια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με πείραξε η συμπεριφορά της. Με πείραξε και μάλιστα πολύ, άλλο αν δεν το έδειξα. Ήταν από μέρους της μέγιστη αδιακρισία, απρέπεια και προσβολή προς το πρόσωπό μου. Επίσης, προφανώς αυτό δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε και έχω κάθε λόγο να πιστεύω κάτι τέτοιο, διότι το κινητό μου το αφήνω όπου τύχει, άρα είχε άπειρες ευκαιρίες να το κάνει και στο παρελθόν. Αλλά και μεμονωμένο περιστατικό να ήταν και πάλι η ουσία δεν αλλάζει. Και το ερώτημα είναι: Τί κάνω τώρα; Της το λέω ή όχι; Και τί στάση θα πρέπει να κρατήσω από εδώ και πέρα;